حرفه:هنرمند

2023-07-25 16:19:15 «آفتاب درخت به»
مستندی درباره‌ی آنتونیو لوپز گارسیا

عنوان اصلی: Dream of Light
ساخته‌ی: ویکتور اریس
سال ساخت: ۱۹۹۲
ترجمه: پیمان چهرازی
مدت زمان: ۲ ساعت و ۱۳ دقیقه

فیلمساز تلاش‌های دردناک نقاش اسپانیایی برای نقاشی از یک درخت را به تصویر می‌کشد. این مستند در وصف آنتونیو لوپز گارسیا نقاش اسپانیایی است.

لوپز گارسیا دوست دارد سه پایه‌اش را در مقابل سوژه بگذارد. و روبروی آن قرار گیرد. دورنمایی از شهر و یا یخچال خانه‌اش، تفاوتی نمی‌کند. بر روی برخی از این سوژه‌ها به طور جسته و گریخته گاه سال‌ها کار می‌کند. وابستگی او به واقعیت تا آنجا پیش می‌رود که حتی اگر مدل‌ها جابجا شوند، بر مبنای صحنه‌ای که در روبرو دارد کار خود را پیوسته تغییر می‌دهد. و این جابجایی‌ها گاه پایان اثر را ناممکن می‌سازد.

برای مشاهده‌ی کامل مستند به لینک زیر مراجعه کنید:
https://b2n.ir/w70131

می‌توانید پرونده‌ی تصویری #دار_و_درخت را در اینستاگرام حرفه‌: هنرمند دنبال کنید.
https://instagram.com/herfeh.honarmand?igshid=NTc4MTIwNjQ2YQ== باز کردن / نظر دهید

2023-07-17 15:35:20 «بی‌درنگ؛ درباره‌ی نقاشی‌های علی نصیر»
نوشته‌ی: هدا اربابی

این متن با توصیف حیات پویای نقاشی‌های نصیر و برشمردن اصلی‌ترین ویژگی‌های آن‌ها، دعوتی‌ست برای مشاهده‌ی دقیق‌تر و چندباره‌ی آثار این هنرمند.


گالری اُ به همراه گالری لاجوردی، گزیده‌ای از ۴۰ سال فعالیت هنری علی نصیر را از تاریخ ۲ تیر تا ۳۰ تیر به نمایش گذاشته‌اند. این نمایش گزیده‌ایست از نمایشی که بنا بود به کیوریتوری هدا اربابی و ارکیده درودی، در ابتدای پاییز سال گذشته در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران افتتاح شود. 
همچنین فیلم مستندی با عنوان «بدون عنوان» ساخته‌ی مشترک هاله قربانی و سیاوش عیدانی که زندگی علی نصیر را در بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ دنبال می‌کند، همزمان با این نمایشگاه، در خانه‌ی هنرمندان به اکران درآمد.

برای دریافت متن کامل مقاله می‌توانید به لینک زیر مراجعه کنید:
https://b2n.ir/j35817 باز کردن / نظر دهید

2023-07-03 10:44:33 «ویدئو: ناگهان آبی»
چگونه لاجورد رنگ هنر ایران را متحول کرد؟


بخشی از متن و گفتار ویدیو: «کلید فهم منشأ نقاشی‌هایی که جایگزین نقاشی‌های بغدادی شد در همین سرزمینِ گستردۀ اویغور تا سغد است؛ دشت‌های گستردۀ آسیای میانه.
این دشت‌ها به بدخشان، معدن اصلی لاجورد جهان نزدیک بودند. در قرن هفتم و هشتم، ابوالقاسم عبدالله کاشانی یکی از نخستین کتاب‌های صنعت کاشی را می‌نویسد؛ فنی که به تازگی در مرکز و غرب ایران باب شده است. دربارۀ لاجوردی می‌گوید که در کرمان و گرجستان و آذربایجان (دیزمار) هم پیدا می‌شود اما بهترین نوع آن بدخشانی است که رگه‌های زرین هم در آن پیداست. سنگ لاجورد را با چند مادۀ دیگر مخلوط می‌کنند تا هنگام پخت کاشی، رنگ آبی به دست بیاورند.»

در دوران عباسی‌ها، رنگ آبی در هنر و معماری ایرانی حضور چندانی نداشت. اما چند سده بعد موج آبی از نگاره‌ها تا کاشی‌ها را درنوردید. این دگرگونی، به تدریج رخ داد و ریشه در سنت‌های نقاشی باستانی ایران داشت. این ویدیوی تصویری روایتی است از این دگرگونی.

متن و روخوانی از مهدی فیاضی‌کیا
آهنگساز: سبحان افسریان
ساخت ویدیو: بهراد بهروزوزیری

ویدیو با حمایت «استودیو اندود» ساخته شده است.

برای مشاهده‌ی ویدیو می‌توانید از لینک زیر استفاده کنید:
https://b2n.ir/s47954 باز کردن / نظر دهید

2023-07-02 10:03:42 #آگهی

هفتِ‌تیر
۱٧ رویداد در ۷ روز
۱۷ تا ۲۳ تیرماه ۱۴۰۲

شنبه ۱۷ تیرماه
کیوان سررشته (ساعت ۱۰ تا ۱۳)
عرفان خلاقی، امیرحسین حافظی، رامین ضیایی، حسین سروی، مهسا حدادی (١۴ تا ١٧)
صالح نجفی (ساعت ۱۸ تا ۲۱)

یکشنبه ۱۸ تیرماه
علی پاکدست (ساعت ۱۰ تا ۱۳)
مریم اقبالی (ساعت ۱۴ تا ۱۷)
گروه تئاتر است. (ساعت ۱۹)

دوشنبه ۱۹ تیرماه
زهرا محسنی. محمد لله‌گانی. عارف هوشمندنیا (ساعت ۱۴ تا ۱۷)
شیوا مسعودی (ساعت ۱۸ تا ۲۱)

سه‌شنبه ۲۰ تیرماه
نگین کشفی (ساعت ۱۶ تا ۱۸)
جواد گنجی (ساعت ۱۸ تا ۲۱)

چهارشنبه ۲۱ تیرماه
آرمین جوان (ساعت ۱۰ تا ۱۷)
محمد‌رضا علی‌اکبری (ساعت ۱۸ تا ۲۲)

پنج‌شنبه ۲۲ تیرماه
گروه تئاتر سایه (ساعت ۱۰ تا ۱۳)
مهدی آشنا (ساعت ۱۴ تا ۱۷)
سینا ییلاق‌بیگی (ساعت ۱۸ تا ۲۱)

پنج‌شنبه ۲۳ تیرماه
سلما محسنی و الکا هدایت (ساعت ۱۰ تا ۱۷)
مراد فرهاد‌پور (ساعت ۱۸ تا ۲۱)

برای آگاهی بیشتر و نام‌نویسی:
بر اساس فایل جدول منتشر شده در کانال، اسم و تاریخ رویداد مورد نظر را به شماره ۰۹۳۳۵۰۳۷۷۳۰ (در تلگرام یا واتس‌اپ) پیام دهید.
@Khonehkaredegareh باز کردن / نظر دهید

2023-07-01 22:56:11 «مصائب واقع‌نمایی»
نوشته‌ی مهدی فیاضی‌کیا

بخشی از متن: «گرابار معتقد است که اهمیت نقاشی‌های کشف شده در سغد برای تاریخ‌نگاری نقاشی ایرانی به اندازۀ اهمیت کشف نقاشی‌های پمپئی برای تاریخ نقاشی روم است۲۱ اما احتمالاً باید نقاشی‌های مانوی و اویغوری را هم به نقاشی‌های سغدی اضافه کرد. یکی از دلایل این اهمیت می‌تواند این باشد که با دیدن این نقاشی‌ها حالا به خوبی می‌توانیم تبار برخی از شیوه‌پردازی‌های خاص در نقاشی‌های قرون بعدی را به خوبی درک کنیم. می‌توان احتمال داد که چهرۀ آسیایی در نگارگری‌های آتی از نقاشی‌های سغدی (و اویغوری) می‌آید یا رنگ‌پردازی‌های متنوع و خصوصاً آبی بسیار پرقدرتِ لاجوردی که بعداً با مغولان دوباره آمد در واقع بخشی از هویت نقاشی آسیای میانه در دورۀ ساسانی بوده است.»

برای مطالعه‌ی کامل متن می‌توانید از لینک زیر استفاده کنید:
https://b2n.ir/x44108 باز کردن / نظر دهید

2023-07-01 13:33:18 «یوسف بغداد: مروری بر نقاشی‌های جامع‌التواریخ»
نوشته‌ی مهدی فیاضی‌کیا

بخشی از متن: «ربع رشیدی در تبریز پدید آمد که مدتی بود تختگاه امپراتوران مغول شده بود؛ یک مجتمع بزرگ که در آن هم دانشگاه (به معنای قدیمش یا همان مدرسۀ علمیه) بود و بخش‌های مسکونی داشت. هم کاروانسرا داشت و هم کارگاه صنعتی، و هم باغ و آسیاب و حمام و کارخانه و کاغذسازی و حتی روضه و خانقاه برای اطعام مساکین. خواجه برای این پروژۀ جاه‌طلبانه فکر همه چیز را کرده بود، حتی منبع تامین هزینه‌های شمع‌ها و قندیل‌ها و روشنایی‌هایی که در این معماری غول‌آسا شب‌ها باید روشن می‌شد. با آمدن رنگ لاجوردی از سمت خراسان به غرب ایران می‌توان تصور کرد که بنای ربع رشیدی شاید پر از کاشی‌کاری‌های لاجوردی بوده است که در واقع به تازگی در ایران رواج و گستردگی پیدا می‌کرد. از این اوصاف پیداست که خواجۀ همدانی خیال داشت تبریز را به شهری هزار و یک‌شبی و به نمونۀ امروزی و تازۀ تیسفون و بغداد بدل کند. جامع‌التواریخ را باید معادلِ تاریخ‌نگارانۀ همین ربع رشیدی دانست و تنها ذیل این ابعاد عظیم است که قابل فهم است؛ تاریخی برای پایان دادن به همۀ تاریخ‌ها، هیولایی که همۀ داستان را یکسره از روز نخست آدم تا زمان معاصر یعنی عصر سلطنتِ غازان خان مکتوب کرده باشد.»

برای مطالعه‌ی کامل می‌توانید از لینک زیر استفاده کنید:
https://b2n.ir/x27215 باز کردن / نظر دهید

2023-07-01 12:06:51 «ویدئو: ناگهان آبی»
چگونه لاجورد رنگ هنر ایران را متحول کرد؟

در دوران عباسی‌ها، رنگ آبی در هنر و معماری ایرانی حضور چندانی نداشت. اما چند سده بعد موج آبی از نگاره‌ها تا کاشی‌ها را درنوردید. این دگرگونی، به تدریج رخ داد و ریشه در سنت‌های نقاشی باستانی ایران داشت. این ویدیوی تصویری روایتی است از این دگرگونی.

متن و روخوانی از مهدی فیاضی‌کیا
آهنگساز: سبحان افسریان
ساخت ویدیو: بهراد بهروزوزیری

ویدیو با حمایت «استودیو اندود» ساخته شده است.

برای مشاهده‌ی ویدیو می‌توانید از لینک زیر استفاده کنید:
https://b2n.ir/s47954 باز کردن / نظر دهید

2023-07-01 11:58:05 «ناگهان آبی»
نوشته‌ی: مهدی فیاضی‌کیا

بخشی از متن: «اوج انقلاب لاجوردی در رنگ را شاید باید در دورۀ تیموری و مکتب هرات پیدا کرد. بعد از مغولان، حال و هوای رنگی ایران آشکارا دچار تغییری بنیادین شد. ناگهان، آبی رنگِ اصلی در تزیینات معماری و نقاشی شد و البته این تغییر به تدریج و در طول قرن هشتم بود که رخ داد. کاشی‌های آبی مکان‌هایی مثل مسجد کبود تبریز، آرامگاه سلطانیه، مسجد عتیق اصفهان، مسجد جامع یزد همه در طول همین دوره بود که به بخشی از فرهنگ بصری ایران تبدیل شد و متعاقب این تغییر بزرگ، نقاشی هم عوض شد. درست همانطور که در فضای آجری، آهکی و گچی معماری عباسی نقاشی‌های هنرمندانی مثل واسطی هم از این فضا متاثر می‌شدند، در فضای جدید که سنگ لاجورد یک هویت بصری جدید را در پهنۀ فلات ایران به سمت غرب معرفی کرد نقاشی‌ها هم متاثر شدند.»

برای مطالعه‌ی کامل متن می‌توانید از لینک زیر استفاده کنید:
https://b2n.ir/y77638 باز کردن / نظر دهید

2023-06-27 15:11:39 استخوان لای زخم

در روزهای اخیر «دانشگاه هنر تهران» فضای پرتنشی را تجربه کرد که آن را به مرکز توجهات کشاند. ماجرا از جایی شروع شد که دانشجویان در اعتراض به اجبار پوشیدن مقنعه برای دانشجویان دختر تحصن کردند؛ و سپس اخباری از تهدید و درگیری منتشر شد و چند دانشجو توسط نهادهای امنیتی بازداشت شدند. در ادامه برخی از دانشجویان بیانیه‌ای در این‌باره منتشر کردند. این اتفاقات واکنش‌هایی را در پی داشت پیرامون مقاومت دانشجویان، محکوم‌کردن سیاست فرهنگی حکومت و نگرانی از تشدید رویکرد امنیتی به دانشگاه؛ اما هیچ‌کدام مساله‌زاتر و انتقادی‌تر از موضوع «نهادهای موازی آموزش» نبود. حرفه: هنرمند در مطلبی که پایین‌تر خواهید خواند این مسأله را پیش کشید و در وصف یکی از چشم‌اندازهای ممکن نوشت: «کم‌شدن اهمیت آموزش دولتی و مدرکی هنر و در عوض فعال کردن نهادهای آموزشی موازی. و تلاش برای ساختن فضایی حرفه‌ای، آزاد و انسانی؛ با این امید که هزاران نفر مدرس باسواد و توانمند در بیرون دانشگاه عاشق آموزش دادن به نسل بعد هستند و هزاران دانشجو که مشتاق یادگیری‌اند. تنها مانع رسیدن این دو‌ گروه به هم «دانشگاه جمهوری اسلامی» است. پس نهاد یا شبکه‌ای بسازیم بیرون جمهوری اسلامی تا این دو‌گروه را به هم برساند.» این متن با انتقاداتی روبرو شد. مسلم خضری و جواد مدرسی نقدی به آن نوشتند و علیرضا رضایی‌اقدم پاسخی به متن جواد مدرسی داد. همچنین حسام سلامت نیز درباره‌ی ایده‌ی «دگردانشگاه‌ها» یادداشتی نوشت.
تمام این متن‌ها را می‌توانید در لینک زیر بخوانید:

https://herfeh-honarmand.com/blog/crisis-in-tehran-university-of-art/ باز کردن / نظر دهید

2023-06-16 17:56:54 «درباره‌ی مساله‌ی دانشگاه هنر»

«دانشگاه هنر» استخوانی شده است لای زخم حکومت. برای توضیح این جمله، باید کمی عقب برویم و به یاد آوریم که در جریان اعتراضات سیاسی در سال‌های گذشته، طلایه‌دار و بازیگر اصلی در بین دانشگاه‌ها، اغلب پلی‌تکنیک و دانشگاه تهران بودند؛ و «دانشگاه هنر» یا ساکت بود و یا در پشت‌ سر سایر دانشگاه‌ها حرکت می‌کرد. اما در جریان اعتراضات جنبش «زن، زندگی، آزادی» صدای بلند و نقشِ منحصر به فردی داشت. دلیل این حضور، می‌تواند این باشد که خواست آزادی در سبک‌های زندگی (برابری جنسیتی، حق انتخاب، حجاب اختیاری، بیزاری از کنترل و نظارت امنیتی و…) که خواست پُررنگی در بین سایر خواسته‌های جنبش بود، پیش‌تر در بین دانشجویان هنر رواج داشت و زیست شده بود. «هنری‌ها»یی که در قیاس با سایرین آزادتر و خلاق‌تر و رنگین‌تر بودند و سال‌ها تلاش کردند تن به سیاستِ سفت‌وسخت تفکیک جنسیتی ندهند. آن‌ها در این جنبش صدای خودشان را می‌شنیدند و سعی کردند صدا و تصویری برای آن خلق کنند.
با شروع جنبش، دانشجویان دست به تحصن زدند. انگیزه‌ها و میزان مقاومت قاعدتاً در بین همه یکسان نیست: دانشجوی ۱۹، ۲۰ ساله‌ای را تصور کنید که با تلاش بسیار وارد دانشگاه اصلی هنر کشور شده و حالا باید هم پای باور و اعتقادش بایستد و هم نگران ممنوع‌الورودی و تعلیق و جریمه‌ی نقدی و اخراج باشد. در خودش آزادگی و اعتماد به نفس را احساس می‌کند، اما در ورودی دانشگاه توسط مأموران حراست تحقیر می‌شود. از سویی نگران وضعیت تحصیلی است، و از سوی دیگر می‌بیند که اساتید مستقل کنار گذاشته می‌شوند. از خودش می‌پرسد که باید کار یاد بگیرد و هنرمند شود، و یا زمانهْ زمانه‌ی عمل سیاسی است؟ باید کار کرد یا فریاد زد؟ کدام اولویت دارد؟ درس خواندن در وضعیت الکن آموزش هنر آسان نیست، چه برسد به اینکه هر چند روز خبر زندان و اعدام هم بشنوی و خودت را مسئول و متعهد نسبت به جان آدم‌ها ببینی.
وقتی تب و تاب اعتراضات فروکش کرد، دانشجویان هم با وجود این سوال‌ها و تردیدها، به سر کلاس‌ها برگشتند. کلاس‌هایی که حالا نه تنها بهتر نشده بود بلکه امنیتی‌تر بود و با اخراج اساتید، از بار حرفه‌ای آن هم به شدت کاسته شده بود. با این حال ادامه دادند تا این‌روزها که ماجرایش را همه می‌دانیم؛ نزدیک امتحانات، پیامکی از طرف دانشگاه ارسال شد که در آن دانشجویان دختر را ملزم به پوشیدن مقنعه کرده بود. دوباره شعله‌ی زیر خاکستر زبانه کشید. دانشجویان تحصن کردند و این‌بار با فشار و تهدید بیشتری روبرو شدند.
ظاهراً مساله‌ی دانشگاه دیگر به گره‌ی کور تبدیل شده؛ چرا که نه دانشجویان را می‌توان «مقنعه‌پوش» کرد و نه نهادهای امنیتی قصد کوتاه آمدن دارند. شاید سه وضعیت پیش‌روی ما باشد: اول امنیتی کردن بیشتر دانشگاه هنر و فشار به دانشجو و حذف گروه‌هایی مثل مجسمه‌سازی و… با این تصور که می‌توان این نسل و این دانشجویان را به راه آورد و سرکوب و خاموش و مطیع کرد.

دوم کوتاه آمدن مقطعیِ دانشجویان و عقب‌نشینی نسبیِ حراست و ادامه‌ی وضعیت کج‌دار و مریز سابق. رفتن سر کلاس‌هایی که دیگر آموزشی در آن صورت نمی‌گیرد. چرا که دانشگاهِ هنر طی این چهل سال با حذف اساتید باسواد و توانمند توسط نهادهای گزینشی و رانت و فساد و فرصت‌طلبی و نظام فشل بروکراتیک محملی شده برای تولید و تکثیر بیسوادی. تنها حضور در فضای زنده و شاداب زیست دانشجویی انگیز‌ه‌ی تحمل دانشگاه هنر بود که در تلاشند تا این را هم از دانشجویان بگیرند.

سوم، کم‌شدن اهمیت آموزش دولتی و مدرکی هنر و در عوض فعال کردن نهادهای آموزشی موازی. و تلاش برای ساختن فضایی حرفه‌ای، آزاد و انسانی؛ با این امید که هزاران نفر مدرس باسواد و توانمند در بیرون دانشگاه عاشق آموزش دادن به نسل بعد هستند و هزاران دانشجو که مشتاق یادگیری‌اند. تنها مانع رسیدن این دو‌ گروه به هم «دانشگاه جمهوری اسلامی» است. پس نهاد یا شبکه‌ای بسازیم بیرون جمهوری اسلامی تا این دو‌گروه را به هم برساند. ساخت این فضای موازی بارها دشوارتر از تحصن و تحریم کلاس‌هاست. ساخت نهادْ عزم و اراده‌ی پولادین می‌خواهد. مداومت چندین‌ساله و از خودگذشتگی و یادگیری کارِ گروهی و … می‌خواهد. وقتی فشار امنیتی به ناکارآمدی آموزشی و بوروکراتیک سابق اضافه شد این ایده توسط عده‌ای طرح شد که آینده‌ی هنر ما شاید بستگی به این دارد که دانشجویان هنر آستین‌ها را بالا بزنند و خشت بزنند! خشت نهاد جدیدی که دیوارش برخلاف دانشگاه/پادگان فعلی تا ثریا کج نرود. باز کردن / نظر دهید