شمس - NPPS.IR

2020-09-24 12:44:32 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی
کدام خانواده؟ کدام سیاست؟ (نقدی بر سخنرانی دکتر علی جنادله در مرکز بررسی‌های استراتژیک)

علی پیرحیاتی

در سخنرانی دکتر جنادله، بر مبنای تحقیقات جزئی، گزاره‌های بسیار کلان استنتاج شده‌است. به تعبیر دیگر، از چند مورد تحقیق راجع به رابطه نرخ باروری و توسعه اقتصادی یا رابطه نرخ باروری و تحصیلاتِ زنان، به‌هیچ‌وجه نمی‌توان نتیجه گرفت که روندهای کلانِ تغییرِ ساختار خانواده در غرب تغییر کرده یا تغییر خواهد کرد.

دربارهٔ مقایسهٔ بین دو رویکرد ارزشی و ساختاری، باید توجه داشت که در نگاهی کلی‌تر، تنها رویکرد ارزشی می‌تواند تحولات عمده در فرهنگ غرب (از جمله گسترش دموکراسی، رشد نظام سرمایه‌داری، اهمیت‌یافتن حقوق زنان، گسترش ارتباطات و غیره) را توضیح دهد و رویکرد ساختاری حتی اگر موفق باشد، فقط برای تبیینِ جنبه‌های بسیار جزئی به کار خواهد آمد. از طرف دیگر، رویکرد ساختاری در نهایت به رویکرد ارزشی تحویل‌پذیر است زیرا اصولاً پیش‌فرض می‌گیرد که تغییراتی بنیادی در زندگیِ شهروندان پدید آمده است و حال با اصلاحات اقتصادیِ مناسب و سازگار شدن با این تغییرات، از آشفتگیِ نهاد خانواده کاسته شده‌است.

بسیاری از چالش‌های اجتماعی در ایران خصوصاً در حوزه زنان (حق طلاق، حجاب اجباری، ورود زنان به ورزشگاه‌ها، دوچرخه‌سواری زنان، آوازخوانی زنان و ...) به‌روشنی ناشی از تغییرات ارزشی است و طبعاً مسئلهٔ تمایل یا عدم تمایل به ازدواج و فرزندآوری را نیز باید در همین بافتِ ارزشی درک کرد. حال تذکرِ این نکته که در این موردِ خاص، می‌توان نگاه ساختاری داشت، چه کمکی به تحلیلِ مسائلِ جامعه خواهد کرد؟

دکتر جنادله اشاره می‌کند که روند کلیِ داده‌ها نشان می‌دهد آشفتگی در نهاد خانواده احتمالاً رو به پایان است و با افزایشِ ثبات خانواده و بازگشت نرخ باروری، یک «سرانجام خوش» را شاهد هستیم. حال این سوال پیش می‌آید که مگر می‌توان در عالمِ سیاست‌گذاری، با نگاهِ «خوش» و «ناخوش» پیش رفت؟ «خوش» از دیدِ چه کسی و با چه معیاری؟ چنین توصیفی خصوصاً در بحث از پیامدهای سیاستیِ یک تحول اجتماعی، آدرسِ غلط دادن به سیاست‌گذار خواهد بود، به این معنا که اتفاقاً در برخی تحولات که به مذاقِ سیاست‌گذار «خوش» نمی‌آید، می‌توان منتظرِ یک پایان خوش ماند! در واقع، سیاست‌گذار به‌جای آنکه سعی کند این تحولات را درک کند و خود را با آنها وفق دهد، می‌تواند شعار دهد که چنین تغییراتی انحرافی و گذرا هستند و اتفاقاً در جوامع غربی هم باعثِ «ناخوشی» شده بودند و حالا به سرانجامِ خوش رسیده‌ایم!

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

http://css.ir/mohuut

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-09-07 11:38:34 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

بررسی توافقنامه اسرائیل- امارات متحده عربی و پیامدهای آن برای ایران

عارف بیژن؛ دانشگاه سن‌پترزبورگ

در این مقاله سعی شده ابتدا محتوای توافق مابین #اسرائیل و #امارات متحده عربی و همچنین واکنش‌های ارائه شده، بیان شود و سپس به پیامد برقراری این رابطه بر آینده روابط ایران با امارات متحده به طور اختصار پرداخته شود.

اسرائیل و امارات متحده عربی روز پنجشنبه با میانجیگری #آمریکا به توافق رسیدند تا روابط کامل دیپلماتیک بین دو دولت را برقرار کنند؛ سومین معامله‌ای که #دولت_صهیونیستی پس از مصر و اردن با یک کشور عربی دیگر انجام داد.

 در میان ملل عرب، فقط مصر و اردن با اسرائیل روابط فعال دیپلماتیک دارند. مصر در سال 1979 با اسرائیل توافق صلح کرد و به دنبال آن اردن در سال 1994. موریتانی در سال 1999 اسرائیل را به رسمیت شناخت، اما بعداً در سال 2009 به دلیل جنگ اسرائیل در غزه به آن پایان داد.

فرضیه این است که عادی سازی روابط بین اسرائیل و امارات متحده عربی باعث شکل‌گیری روابط دوجانبه مثبت خواهد شد که به دنبال آن همراهی دیگر کشورهای #عربی را با خود به همراه دارد و از سوی دیگر باعث همکاری این دو دولت علیه #ایران می‌شود.
 
به نظر می‌رسد این اقدام ترامپ هم می‌تواند به خاطر جبران شکست #معامله_قرن باشد که بسیاری آن را عملیاتی می‌دانستند و هم یک پیروزی دیپلماتیک قبل از #انتخابات ماه نوامبر باشد تا ترامپ را برای دوره دوم چهار ساله آماده کند.

امارات متحده عربی فدراسیونی با هفت امیرنشین است که جمعیت آن تقریباً ۱۰ میلیون نفر ارزیابی شده است، اما حدود ۹۰ درصد از مهاجران داخل و خارج از منطقه هستند که در اقتصاد آزاد آن فعالیت می‌کنند. امارات یک شریک امنیتی قابل توجه برای ایالات متحده است که میزبان حدود 3500 پرسنل آمریکایی در تأسیسات نظامی آن کشور است و تجهیزات پیشرفته ارتش آمریکا از جمله پدافند موشکی و هواپیماهای جنگی را خریداری و از سیاست ایالات متحده در قبال ایران حمایت می‌کند.

بر خلاف دیدگاه مثبت اسرائیلی‌ها و اماراتی‌ها در انعقاد این توافق، گروه‌های فلسطینی این توافق را مورد انتقاد قرار دادند و گفتند که هیچ کاری برای خدمت به فلسطین انجام نمی‌دهد و حقوق مردم فلسطین را نادیده می‌گیرد. حماس این معامله را محکوم کرد و از آن بهآن به «یک ضربه خائن از پشت» تعبیر کرد.
 
توافق مابین اسرائیل و امارات احتمالاً یک جبهه متحد علیه ایران را تسهیل می‌کند. دونالد ترامپ به رهبری مقابله با مشکلات احتمالی ایران در منطقه انتخاب شد و از توافق هسته‌ای ایران خارج شد و دوباره تحریم‌های جمهوری اسلامی را در سال 2018 تمدید کرد، که به دنبال آن تهدید جنگ ایالات متحده با ایران افزایش یافته است. 
 
سعودی‌ها به ظاهر از تصمیم امارات برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل پشتیبانی می‌کند، اما بعید است که بدون امتیاز قابل توجه از سوی اسرائیل از این موضوع دست بکشند.

عادی سازی روابط بین اسرائیل و امارات متحده عربی ممکن است زمینه‌ای برای توافق‌های مشابه با دیگر کشورهای حوزه خلیج فارس باشد. این اقدام ممکن است به تقویت مناسبات اقتصادی، سیاسی و امنیتی بین دو دولت کمک کند و شاید بزرگترین پیامد این باشد که خطر درگیری با ایران را بیشتر می‌کند. با توجه به عادی‌سازی روابط اسرائیل و امارات در سیاست خارجی، به احتمال زیاد کشورهایی همچون #سودان، #عمان و با کمی تاخیر با توجه به درخواست #عربستان سعودی در خصوص مسئله فلسطین، در ردیف بعدی قرار دارند.

این توافق خطر جنگ بین اسرائیل و کشورهای حوزه خلیج فارس را کاهش می‌دهد. گذشته از تأثیر مخرب این امر بر ایران و اقتصاد آن، شاید مهمترین تأثیر برای سایر نقاط جهان افزایش قیمت #نفت و افزایش عدم اطمینان باشد. بنابراین دستگاه سیاست خارجی ایران برای تامین حداکثری منافع ملی بایستی با اقدامات پیشگیرانه و تلاش برای ایجاد #ائتلاف_منطقه‌ای به خصوص با حضور عربستان سعودی سعی کند نظر مثبت کشورهای عربی خلیج فارس و همچنین کشورها در سطح جهان را جلب کند تا به نحوی بتواند از پیامدهای منفی این توافقنامه بین اسرائیل و امارات بکاهد.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/pfxoug

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-08-22 21:27:47 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

استراتژی روسیه در قبال سوریه؛ از حمایت نظامی تا تغییر ساختار سیاسی

عارف بیژن (دانشجوی دکتری روابط بین‌الملل)

در مطلب حاضر سعی بر آن است تا ضمنِ تبیین دلایل حضور نظامی روسیه در سوریه، استراتژی آن برای آینده سیاسی بشار اسد به اختصار مورد بررسی قرار گیرد.

تغییرات ساختاری در نظام بین‌الملل(به عنوان مثال افول تدریجی موقعیت ایالات متحده و تقویت نسبی موضع روسیه در منطقه) همراه با اتحاد استراتژیک با اکثر کشورهای منطقه خاورمیانه، روسیه را قادر ساخته تا در مقایسه با سایر کشورها، سیاست خارجیِ بلندپروازانه‌تری را دنبال کند. سیاست روسیه نیز در خاورمیانه به نوبه خود از اهمیت ویژه ای برخوردار است –چناچه مسکو بازگشتی دیدنی و تماشایی به یک منطقه بسیار بی ثبات داشته است- اما این حضورِ آن بیشتر به عنوانِ یک سنگِ محکی از سیاست خارجی جدید جهانی درحال ظهورِ روسیه اهمیت یافته است؛ که بسیار متفاوت از رویکردهای دوران اتحاد جماهیر شوروی می باشد.

از زمانی که روسیه مداخله نظامی خود را در سوریه آغاز کرد (سپتامبر 2015)، درصددِ قدرت‌یابی با نفوذی تدریجی در منطقه و ایستادن در برابرِ ایالات متحده بود. بدین ترتیب در این میدان به متحدی عملگرا علیهِ مخالفانِ مسلحِ اسد و نشان دادنِ قدرتِ بازیافته جهانیِ خود به آمریکا، نیازمند بود. پس حمایت روسیه از اسد بعنوان تلاشی برای تضعیف منافع ایالات متحده و به دست آوردن نفوذ در خاورمیانه آغاز شد. بیش از چهار سال بعد، پیروزیهای روسیه از دلِ این درگیری شاملِ: دور کردن ترکیه از متحدان ناتو، تبدیل به پشتیبان مهمِ خارجی و ظهور به عنوان یک پادشاه(قدرتِ مقتدر) در منطقه- همگی به ضرر ایالات متحده بود. مسکو منافع در خاورمیانه منافعی دارد و خواستار احترام به آنهاست. بنابراین روسیه به دنبال این است که کانالهای نفت و گاز را برای تجارت روسیه باز نگه داشته، همینطور با اسلام سیاسی افراطی مبارزه کند تا از گسترشِ آن به روسیه گسترش جلوگیری کرده، و همچنین از پایگاههای نظامی خود در سوریه محافظت کند. معنای این "منافع ملی" در عمل را می‌توان در سوریه مشاهده کرد.

در ماه آوریل، یک سری از انتقادات توسط برخی رسانه‌ها از Ria-Fan گرفته تا پراودا، کومرسانت و باشگاه والدی صورت گرفت، که در آن اتهاماتی علیه فساد رژیم اسد، جنگ سالاری و همچنین دستیابی به اهداف نظامی غیرواقعی به قیمت کاهش منابع، بازسازی سیاسی و اقتصادی مطرح شده است. یکی از آنها به یک نظرسنجی - که ظاهراً توسط بنیاد حمایت از ارزش‌های ملی در سوریه انجام شده است - اشاره کرد، که در آن تنها 31 درصد از پاسخ دهندگان گفتند که آنها در انتخابات ریاست جمهوری 2021 به اسد رأی خواهند داد، 71 درصد از پاسخ دهندگان فساد را مسئله جدی می‌دانستند، 54 درصد گفته‌ بودند که در انتخابات پیش بینی شده برای سال 2021 به اسد رای نخواهند داد.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/nuftal

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-08-08 15:10:50 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

بررسی حقوقی بین‌المللی قطعنامه پیشنهادی آمریکا در تحریم تسلیحاتی ایران

جاوید منتظران (پژوهشگر حقوقی سیاسی بین‌المللی)

این مقاله درصدد است، ضمن اشاره به بند پنجم پیوست دوم قطعنامه 2231 و محدودیت‌های 5 سال #تحریم_تسلیحاتی_ایران، به ارزیابی حقوقی قطعنامه #تمدید تحریم تسلیحاتی ایران از سوی #آمریکا پرداخته و پیامدهای حقوقی بین‌المللی این اقدام یک‌جانبه را واکاوی نماید.

تا قبل از توافقنامه #برجام، چهار قطعنامه تحریمی ذیل ماده 41 منشور ملل متحد، علیه جمهوری اسلامی ایران تدوین گردید و یکی از مفاد مشترک این چهار قطعنامه، بحث #تحریم_تسلیحاتی بود.

اکنون باگذشت نزدیک به 5 سال از توافقنامه برجام، در صورت عدم بازگشت تحریم‌ها به‌واسطه بندهای یازدهم و دوازدهم قطعنامه 2231 ذیل برجام، تحریم‌های تسلیحات متعارف علیه ایران #لغو خواهد شد، موضوعی که سبب افزایش تکاپوی دولت آمریکا برای جلوگیری از وقوع آن و اقدام این کشور برای تمدید نامحدود تحریم تسلیحاتی ایران گردیده است؛ چنانچه وزیر امور خارجه آمریکا اعلام کرده است:

دولت آمریکا از هیچ تلاشی برای تمدید تحریم‌های تسلیحاتی علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل متحد فروگذار نخواهد کرد و هر تلاشی که ممکن باشد برای تمدید تحریم‌های تسلیحاتی علیه ایران انجام خواهد داد.

تا پیش از برجام و قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل، در قطعنامه‌های قبلی خود علیه ایران 1929 ،1835، 1803، 1747، 1737، 1696، خریدوفروش تسلیحات از سوی ایران و از سوی کشورهای دیگر به ایران را #ممنوع کرده بود، اما با رسیدن به‌روز اجرای برجام و صدور قطعنامه 2231 در تاریخ 20 جولای 2015، ضمن تأیید برجام و درج آن به‌عنوان پیوست نخست قطعنامه 2231، خاتمه شش قطعنامه قبلی تحریمی علیه ایران را اعلام نمود و ضمن اینکه مفاد تحریمی قطعنامه‌های مزبور لغو شدند در مقابل شورای امنیت به ابتکار خود، در پیوست دوم قطعنامه، برخی محدودیت‌ها را در قالب تحریم‌های سه‌گانه بالا ازجمله تسلیحاتی باقی گذارد و اختتام آن‌ها را منوط به گذر مدت‌زمانی مشخص نمود.

ارزیابی حقوقی قطعنامه پیشنهادی تحریم تسلیحاتی ایران از سوی آمریکا نیازمند توجه به قطعنامه 2231، به‌عنوان ضامن اجرای برجام است. چنانچه شورای امنیت سازمان ملل متحد طی جلسه 7488 خود، قطعنامه 2231 را در تاریخ 29 تیرماه 1394 (20 جولای 2015) به‌منظور تحکیم پایه‌های عملی و ضمانت اجرایی توافق برجام به تصویب رساند و متن توافق را نیز در پیوست یکم قطعنامه درج نمود. شورا در این قطعنامه از کشورهای امضاکننده برجام درخواست کرد تا در اجرای تعهدات خود، کوشا باشند و کلیه قطعنامه‌های قبلی تحریمی علیه ایران لغو گردد. مطابق با این قطعنامه، ایالات‌متحده آمریکا، برای #نخستین_بار مخاطبِ یک قطعنامه الزام‌آور در شورای امنیت قرارگرفته و به اجرای تعهداتی ملزم گردیده است.

در ارجاع قطعنامه 2231 به برجام، از عباراتی استفاده‌شده که در رویه شورای امنیت یک «تصمیم» تلقی می‌شود؛ ازجمله در پاراگراف 2 از عبارت call upon استفاده‌شده است و تمام کشورهای عضو ملل متحد را برای اجرای برجام فرامی‌خواند. لذا برجام چه معاهده باشد و چه نباشد، به دلیل ضمیمه شدن به یک قطعنامه و تصمیم مذکور، #لازم_الاجرا است. براین اساس نقض برجام توسط امریکا‌ و متعاقب آن وضع تحریم‌های مجدد علیه ایران، قطعاً نقض قطعنامه 2231شورای امنیت است و نقض قطعنامه، پیامدهای حقوقی بین‌المللی و نیز مسئولیت آمریکا را به دنبال دارد.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/sixrtr

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-08-08 14:53:49 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

بحران کرونا ویروس: استراتژی رژیم اسرائیل و فلسطین برای مقابله با آن

عارف بیژن (دانشجوی دکتری روابط بین‌الملل)

در این متن سعی شده اقدامات رژیم #اسرائیل در سطح داخلی برای مبارزه با ویروس کرونا، الگوبرداری رژیم اسرائیل از دیگر کشورها برای کنترل این ویروس و اهمیت این ویروس در منطقه #فلسطین به اختصار شرح داده شود.

بیماری‌های مسری، مانند بحران آب، هیچ مرزی نمی‌شناسد. آنها بین مردم، کشورها و مذاهب فرقی قایل نیستند و درگیری را تشخیص نمی‌دهند. آنها به معاهدات یا آتش بس را توجه نمی‌‌نند، بر همه کشورها و افراد تأثیر می‌گذارند. مقررات بین المللی بیماریهای مسری توسط سازمان بهداشت جهانی الزامی نیست و به حسن نیت و باز بودن کشورها در ارائه اطلاعات حیاتی و به موقع وابسته است تا این سازمان بتواند اقدامات لازم را برای متوقف کردن بیماری همه گیر انجام دهد. موضوعات حقوقی بین المللی از قبیل نقض احتمالی حقوق بشر و محدودیت‌های مسافرتی و تجاری که توسط دولت‌ها به عنوان ابزاری برای متوقف کردن انتشار ویروس ایجاد می‌شود. طی کمتر از دو ماه، بیماری همه‌گیر کرونا در تمام نقاط کره زمین گسترش یافته و مجموعه‌ای از چالش‌های منحصر به فرد را برای همه حوزه‌های جامعه ملی و بین‌المللی به وجود آورد.

نشستی در موسسه مطالعات امنیت ملی رژیم اسرائیل (INSS) در تاریخ 12 مارس 2020 ، در مورد پیامدهای سیاسی و امنیتی بحران کرونا برگزار شد. بزرگترین تهدید برای اقتصاد جهانی و همچنین رژیم اسرائیل ناشی از کندی یا رشد منفی در ایالات متحده است و در مرحله فعلی، توانایی آمریکا برای رفع بحران به طور مؤثر مشخص نیست. در مورد رژیم اسرائیل، تنش‌ها در عرصه شمالی و نوار غزه در کوتاه مدت کاهش یافته است، اما محدودیت‌ها برای گذرگاه‌های مرزی با فلسطین می‌تواند به فروپاشی اقتصادی آن منجر شود. ترکیب رژیم اسرائیل از یک بحران سیاسی، کسری بودجه، چالش‌های امنیتی چندگانه و شیوع ویروس کرونا بسیار مشکل ساز است و ادامه بحران در طی دو سه ماه آینده می‌تواند به معنای رشد منفی سالانه باشد. ارتش رژیم اسرائیل می‌تواند برای مدت طولانی کمک فراوانی به غیرنظامیان کند، اما در عین حال نیاز به حفظ آمادگی خود دارد. حتی در خوش بینانه‌ترین سناریو، اولویت با توجه به خدمات بهداشتی و درمانی، تحقق برنامه چند ساله IDF ("تنوفا") را بسیار دشوار می‌کند. شیوع جهانی ویروس کرونا، که به عنوان یک بیماری همه گیر تعریف شده است، در هفته های اخیر از جمله در رژیم اسرائیل و دیگر نقاط خاورمیانه گسترش پیدا کرد.

تعداد افرادی که در رژیم اسرائیل آلوده به کرونا ویروس هستند رو به افزایش است و بخش بزرگی از اقتصاد تعطیل است. در شرایط عمومی در رژیم اسرائیل، دو استراتژی اصلی برای مقابله با بحران مشهود است:

"دوری اجتماعی" (social distancing) و

"پذیرش" (acceptance)، به عبارت دیگر، با آن کنار آمده‌ان

فاصله اجتماعی شامل گام هایی برای جداسازی بین افراد متناسب با شدت اوضاع، از انزوای بیماران گرفته تا محدودیت نزدیکی بین افراد و بسته شدن سیستم آموزش و پرورش و بخش‌هایی از اقتصاد تا یک تعطیلی کامل است.

در این بازی هدف استراتژیک رژیم اسرائیل در رابطه با بحران کرونا، و همچنین گزینه‌های استراتژیک برای خروج از بن بست ارائه شد. فرض بر این بود که این بحران برای ماه‌ها ادامه خواهد داشت و تا زمانی که واکسن پیدا نشود، باید مقدماتی برای زندگی با این بیماری تهیه شود. هدف استراتژیک پیشنهادی حفظ شرایطی است که می‌تواند ضمن صرفه جویی در هزینه‌های غیرقابل تحمل رژیم اسرائیل (مرگ و میر زیاد‌، فروپاشی سیستم بهداشت، فروپاشی اقتصاد، اختلال در سیستم‌های حکمرانی) باعث بهبود سریع در پارامترهای بهداشتی، اقتصادی و اجتماعی شود. طیف وسیعی از گزینه‌های ارائه شده شامل برخی مواردی بود که رد شدند. از جمله این موارد: یک قرنطینه کامل، ادامه محدودیت‌های فعلی و حذف فوری همه محدودیت‌ها. گزینه‌هایی که به طور جدی مورد بحث قرار گرفت مواردی بودند که برای دستیابی به تعادل بین ملاحظات بهداشتی و شروع مجدد اقتصاد طراحی شده بود.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/siveac

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-07-18 09:40:38 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

پذیرش #هدیه به مثابه یکی از اشکال تعارض منافع

وحید کشافی‌نیا ( پژوهشگر شفافیت برای ایران)

در این نوشتار تلاش شده است تا ضمن نشان‌دادن تمایز بین #رشوه و #هدیه، مکانیسم اثرگذاری هدیه بر تصمیم‌ها و اقدام‌های کارگزاران دولتی تشریح گردد. در انتها به سیاست هدیه در نظام حکمرانی اشاره شده است.

در عرف اجتماعی، اهدای هدیه،‌ امری پسندیده به شمار می‌رود و در مناسبت‌های مختلف با اهدافی نظیر: ابراز محبت، عرض تبریک، قدردانی، جبرانِ خدمت، ادای احترام و کسب اعتبار اهداء می‌شود. اگرچه هر هدیه‌ای، متناسب با زمینه و عرف اجتماعی، معنای خاصی دارد، اما از منظر جامعه‌شناختی هر نوع هدیه‌ای، یک کنش مبتنی بر «مبادله» تلقی می‌شود. در این کنش، دریافت کننده‌ی هدیه، در موقعیت قدردانی و جبران لطف، قرار می‌گیرد و ممکن است -یا از او انتظار می‌رود که- در آینده، در پی جبرانِ -مستقیم یا غیرمستقیم- لطفِ ابرازشدهِ برآید یا قدردان آن باشد. اگرچه اهدای هدیه در حوزه‌‌‌ی روابط خانوادگی، دوستانه و شخصی، امری پسندیده محسوب می‌شود، اما در حوزه حکمرانی، از مطلوبیت برخوردار نیست. از این رو کشورهای مختلف، قوانینی برای منع یا محدودیت پذیرش هدیه از سوی کارگزاران حکومتی وضع کرده‌اند. با این ‌حال، اغلبِ کارگزاران، در طول دوره‌ی خدمت‌شان، با پیشنهاد هدیه روبه‌رو می‌شوند و ممکن است با این تصور که این هدایا، کم‌اهمیت و ناچیز هستند و تأثیری در عملکرد آن‌ها ندارند، برخی از آن‌ها را بپذیرند. برخی از این هدایا ممکن است ارزش مادی ناچیزی داشته باشند و صرفاً به نشانه‌ی قدردانی و سپاس‌گزاری اهداء شوند، اما برخی ممکن است چشم‌گیر و با اهداف نابجا (یا نادرست) پیشنهاد شوند. در چنین مواقعی، ممکن است اهداءکننده یا پذیرنده‌، از چگونگی اثرگذاری هدیه و پیامدهای آن بی‌خبر باشند.

اغلب با تکیه بر معانی عرفی هدیه و با نام‌گذاری‌هایی نظیر «پولِ شیرینی»، «پولِ چایی»، «تحفه‌ی ناقابل» و نظایر آن، میزان اهمیت پذیرش هدیه در حوزه حکمرانی، نادیده گرفته می‌شود. در این مقاله تلاش می‌شود تا از رهگذر بیان تمایز بین رشوه و هدیه، بر لزوم توجه ویژه بر پذیرش هدیه در ارگان‌های و سازمان‌های دولتی و حتی غیردولتی، تأکید شود.

پذیرش هدیه از جمله آفت‌های جدی نظام حکمرانی در کشور است که به مثابه یکی از اشکال #تعارض_منافع، زمینه را برای ارتکاب به #فساد و هر عمل نابه‌جای دیگر، فراهم می‌کند. لذا ضروری است که مدیران و مسئولان دولتی و حتی مسئولان شرکت‌های خصوصی، تعاونی‌ها، سمن‌ها، مراکز علمی و تحقیقاتی، سازمان‌های خیریه و نظایر آن، ضمن توجه به اهمیت و ضرورت پذیرش هدیه، سیاست‌های جامع و دقیقی برای آن تدوین و طراحی کنند.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/lycbsx

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-07-14 20:16:33 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

دو گزارش درباره وضعیت #اجاره در مناطق فرودست شهر تهران

علی محمد ابراهیمی (کارشناس اندیشکده پایا)
فرشید شعبانی (کارشناس اندیشکده پایا)

در نوشتار حاضر، گزارشِ تفصیلی نتایج دو تحقیق درباره وضعیت اجاره در مناطق فرودست تهران ارائه می‌شود.

گزارش خرداد ۱۳۹۸ بانک مرکزی حاکی از آن است که قیمت مسکن رشد 104 درصدی را نسبت به ماه مشابه سال قبل تجربه کرده است. همچنین قیمت‌ها در بازار اجاره در شهر تهران 23 درصد رشد کرده‌اند. این موضوع نشان می‌دهد لااقل چند سال فرصت برای پرشدن فاصله بین #قیمت_خانه و #اجاره لازم است. این گزارش فاقد تفکیک منطقه‌ای است؛ اما آمارهای تفصیلی مرکز آمار برای زمستان ۹۷ حاکی از آن است که رشد اجاره‌بها تقریباً در مناطق مختلف شهر تهران همگن بوده است. طبق گزارش بانک مرکزی تعداد معاملات آپارتمان‌های مسکونی شهر تهران در خردادماه 60 درصد نسبت ماه مشابه در سال گذشته #کاهش پیدا کرده است. مطابق با این آمار، معاملاتِ اجاره برای زمستان سال 1397 نیز 38 درصد کم شده بود. این آمار برای چهار منطقه ضعیفِ اجاره‌ای 32 درصد بود. این دو آمار نشان می‌دهند تمایل #مالک و #مستاجر هر دو به جابه‌جانشدن است. شایان ذکر است 65.7 درصد از حدوداً شش‌هزار فقره معامله در خرداد متعلق به مناطق متوسط و بالای شهر نظیر 1،2،3،8،4 و 14 بوده است. این موضوع در کنار کاهش معاملات در کل شهر و نیز دانش تجربی محققان که از گفت‌وگو با مستاجران و کارشناسان بنگاه‌های ملکی در مناطق محروم‌تر کسب شد ظن مهاجرت ساکنان مناطق میانی را به سمت شهرهای نزدیک مانند کرج و شهر پردیس با توجه به همسانی نسبتاً بالای قیمت اجاره بین این مناطق تقویت می‌کند. درواقع قشر متوسط-درآمد زندگی در این شهرها را به زندگی در مناطق محروم‌تر تهران ترجیح می‌دهند و به دلیل اختلاف قیمتی جابه‌جایی برایشان توجیه اقتصادی نیز دارد.

در مرحله اول پرسشنامه‌ای با هدف بررسی وضعیت فعلی اجاره‌نشینان در مناطق محروم‌تر و با رویکرد اکتشافی و توصیفی طراحی شد. چهار منطقه 17، 18، 19 و 20 که بنا به گزارش مرکز آمار ایران کمترین قیمت‌های اجاره را در بین مناطق شهر تهران داشتند به‌منزله جامعه آماری انتخاب شدند. منطقه 10 نیز به عنوان یک منطقه مرزی و احتمالا مهاجرفرست انتخاب شد. در مرحله بعدی سی عدد پرسشنامه جهت پیش آزمون پر شد و با بررسی پاسخ‌ها و محدودیت‌های جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه اصلاح شد و نسخه نهایی آن آماده شد. سپس 250 عدد پرسشنامه (در هر منطقه 50 عدد) تکمیل گردید که 247 عدد قابلیت تحلیل آماری داشتند. در زیر گزارشی توصیفی از پیمایش اجرا شده ارائه می‌شود. شایان ذکر است مناطق و محله‌های آن از قبل شناسایی شدند تا با اجرای همگن پرسشنامه‌ها اعتبار نتایج افزایش پیدا کند. در این پرسشنامه تلاش شده تا چهار حوزه کالبدی و جمعیت‌شناختی، مهاجرت (به و از منطقه)، اجاره و سابقه تملک ملک سنجیده شوند.

زمان مرحله اول این پژوهش انتهای فصل اجاره‌ها بود. برای دریافت اطلاعات موثق‌تر می‌بایست بعد از شروع فصل اجاره‌ها تحقیق تکرار می‌شد. در آذرماه 1398 مرحله دوم پیمایش انجام شد. در مرحله دوم پیمایش چهار منطقه 17، 18، 19 و 20 به‌منزله جامعه آماری انتخاب شدند. در مرحله بعدی 30 پرسشنامه جهت پیش آزمون پر شد و با بررسی پاسخ‌ها پرسشنامه اصلاح شد و نسخه نهایی آن آماده شد. درنهایت 240 پرسشنامه (در هر منطقه 60 پرسشنامه) تکمیل گردید.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/sbwwxd

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-07-13 11:06:56 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

مولفه‌های احتمالی دکترین #جو_بایدن در قبال ایران

احسان اعجازی ( دانشجوی دکتری روابط بین‌الملل)

دکترینِ #بایدن تا چه اندازه‌ای به رویکرد فشار حداکثری دولت #ترامپ نزدیک خواهد بود؟ به بیان بهتر، آیا در دکترین بایدن گزینه #تحریم‌ها وجود خواهد داشت؟ آیا در دکترین او تحریم‌ها حذف خواهد شد یا به طور محسوسی کاهش خواهد یافت؟

بدیهی است که بایدن به عنوان یکی از طراحان #برجام در دولت اوباما، مخالف خروج ایالات‌متحده از این توافق چند‌جانبه بوده است و در کارزارهای انتخاباتی خود وعده #بازگشت_آمریکا به این توافق را داده است. با این وجود او در قبال تعلیق یا لغو تحریم‌ها مواضع متناقضی را اتخاذ کرده است. او از یک سو خواستار کاهش تحریم‌ها علیه ایران به دلیل کمک به مبارزه با کرونا شده است و از سوی دیگر در یک مصاحبه تلویزیونی از جواب صریح به سوالی درباره لغو کامل تحریم در صورت ورود به کاخ‌سفید خودداری کرده است. او با صدور یک بیانیه خواستار لغو تحریم‌ها علیه ایران شد.

به طور کلی دموکرات‌ها خواهان بازگشت آمریکا به توافق هستند اما چنین اقدامی چندان ساده نخواهد بود و با موانع عمده روبرو خواهد شد چرا که با آغاز تحریم‌ها، ایران از مفاد برجام فاصله گرفته است و ممکن است تا پایان دوره ریاست‌جموری ترامپ، ایران برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز خود را بیش از پیش گسترش دهد.

حتی ممکن است تا نوامبر 2020 دیگر برجام از بین رفته باشد، ضربه‌های تحریم‌های آمریکا به ایران تشدید شود و در نتیجه انگیزه #ایران برای پایبندی به برجام کمتر شود، و در نهایت احتمال دارد افرادی در #مجلس و نهاد ریاست جمهوری مستقر شوند که منتقد جدی برجام بوده و از مخالفان جدی #مذاکره دوباره با آمریکا باشند. در چنین شرایطی درگیری #نظامی بین ایران و ایالات‌متحده دور از چشم‌انداز نیست. دموکرات‌ها با این چالش‌ها آشنا هستند اما هنوز امیدوارند که بتوانند در صورت راهیابی به #کاخ_سفید میراث اوباما را زنده کنند.

جو بایدن در سال 2013 گفته بود که ایالات‌متحده قصد #پیشگیری و نه #مهار_ایران را دارد. سیاست پیشگیری بدان معناست که اگر ایالات متحده اطمینان پیدا کند که ایران یک تهدید قریب‌الوقوع نیست اما ممکن است تهدید بالقوه آن به یک تهدید بالفعل تبدیل شود، سعی خواهد کرد از طریق ابزار نظامی تهدید موجود را خنثی کند. اما در سیاست مهار ایالات متحده باید به تقویت نظامی و اقتصادی متحدین منطقه‌ای خود بپردازد تا آنها مانند سدی علیه کشور هدف عمل کنند و جلوی نفوذ آن را بگیرند.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/jitkgt

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-07-13 11:00:39 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

از اجماع پکن تا اجماع واشنگتن

حسین درجانی ( پژوهشگاه علوم انتظامی و مطالعات اجتماعی ناجا)
رسول نجفی (پژوهشگر روابط بین الملل)

تمدن غرب از #رنسانس تاکنون همواره غالب بر نظمِ‌ بین‌المللِ مستقر بوده است. در قرن ۱۵ و ۱۶ اسپانیا و پرتغال، در قرن ۱۷ پادشاهی هلند، در قرن ۱۸ فرانسه و در قرن ۱۹ و اوایل ۲۰ انگلستان و از جنگ جهانی دوم بدین سو ایالات متحده آمریکا قدرت برتر در عرصه سیاست جهانی هستند. اما در آغازین سالهای هزاره سوم اَبَر بحران #کرونا به چالشی فراگیر تبدیل شده تا حدی‌که آنتونی گوترش دبیر کل سازمان ملل آن را بزرگترین فاجعه پس از #جنگ_جهانی_دوم نامیده که بشر به زودی از آن رهایی نخواهد یافت. این شرایط نظم بین‌الملل بَرآمَدِه از لیبرال دمکراسی را با بحران ناکارآمدی مواجه کرده و بدیل‌های نظم جدید محل بحث و بررسی‌های جدی‌تر قرار گرفته است.

با بالارفتن آمار #مبتلایان و فوت شدگان کرونا در پنج کشور #آمریکا، #فرانسه، #ایتالیا، #انگلستان و #آلمان به‌عنوان نمادهای لیبرال دمکراسی و نظم مستقر در جهان و گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی از مهار کرونا در چین؛ نخبگان سیاسی و محققان غربی به گزاره‌های جدیدی در نوع مواجهه با دولت‌هایی‌که مروج حکمرانی لیبرال دمکراسی نیستند دست یافته‌ و معتقد هستند که #مدیریت_بحران در دولت‌های #مقتدر به‌مراتب بهتر از دولتهای #لیبرالی در سطح جهان بوده است. آنها با این پیش‌فرض باور دارند که در دنیای #پساکرونا نظم مبتنی بر اندیشه دولتِ مقتدر و اجماعِ پکن بزرگترین رقیبِ نظمِ مستقر خواهد بود.

هرچند به نظم بین‌الملل با محوریت آمریکا در بحران کرونا ضربه جدی وارد شده است؛ اما به دلایل مختلف و متفاوت اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی کماکان نظمِ لیبرالی در گسترهِ وسیعی از کشورهای جهان قابل دفاع است. بخش اعظم متفکران غربی به انتقاد از مدیریت کشورهای خود پرداخته و نیاز به دولت مقتدر را در مثالهایی مانند چین و روسیه آشکار کرده‌اند. اما بخش دیگری هم کماکان نظمِ لیبرال دمکراسی را نسخه نهایی سرانجام بشر می‌دانند. در رأس این کنشهای فکری؛ مقاله‌ای در نیویورک‌تایمز بود که با تشریح موفقیت کره جنوبی (کشوری که توسعه آن تحت الگوی اجماع واشنگتن قرار دارد) تلاش کردند موفقیت چین را به حاشیه ببرند. هر چه زمان گذشت و کرونا کشورهای بیشتری را درگیر کرد، با وجود بحران‌های شدیدی که در ایتالیا، اسپانیا، فرانسه و هم ‌اکنون خود ایالات‌ متحده ایجاد کرد، ولی مدیریت مناسب آلمان، ژاپن، کره جنوبی، تایوان و...که تحت الگوی اجماع واشنگتن قرار دارند، نشان داد که این فرضیه چندان با واقعیت تطابق ندارد و الگوهای لیبرال دموکراسی نیز توانایی مدیریت این بحران را دارند.

ما با بحران کرونا در حال تولد دنیای جدیدی هستیم که همه عوامل آن متغیر هستند و هیچ چیز ثابت در آن وجود ندارد. همانگونه که اخیرا توماس رایت از موسسه بروکینگز بیان کرد؛ چپگراهای آمریکایی در نظم‌سازیِ آینده ترجیح می‌دهند از رویکرد مبتنی بر ارزش های همفکر استفاده کنند که یک ایدهِ خاص از نظم بین المللی را تایید می‌کند. این رویکرد با وقوع کرونا و سایر بحران‌های بین‌المللی مانند گسترش مهاجرت، شیوع تروریسم و گسترش جنگ در خاورمیانه نزد اروپایی‌ها و به ویژه آلمانی‌ها مورد تأیید قرار گرفته است.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/bkwstb

@css_web باز کردن / نظر دهید

2020-07-01 19:15:33 #شبکه_مطالعات_سیاستگذاری_عمومی

تأثیرات کووید۱۹ بر اقتصاد جهانی و سلامت

سهیلا رجایی (پژوهشگر اقتصاد سلامت)

کووید۱۹ با #شوک_سلامتی آغاز شده و در نهایت منجر به #شوک_اقتصادی حاصل از کاهش میزان تقاضا شده‌است.

بیماری کووید-۱۹ تاثیرات گسترده‌ای را در اقتصاد جهانی و همچنین تبادلات تجاری منطقه‌ای و بین‌المللی ایجاد کرده است. بیماری همه‌گیر کرونا نه تنها محدودیت‌های بی‌سابقه‌ای را در مجموعه‌ی فعالیت‌های مردمی بوجود آورده بلکه موجب کاهش فعالیت‌های گسترده‌ی اقتصادی به ویژه در بخش‌های مهم مانند بخش‌های خدماتی اعم از کسب و کار‌های کوچک و بزرگ، رستوران‌ها، هتل‌ها و همچنین صنعت گردشگری و توریسم نیز شده است. سازمان همکاری و توسعه اقتصادی در گزارش‌های خود عنوان کرده بود که اقتصاد جهانی در سال 2020 با کندی در رشد روبرو خواهد شد. با شیوع بیماری کرونا در اواخر سال 2019 و همه‌گیری جهانی آن در سال 2020، این سازمان کووید-۱۹ را بزرگترین عامل بحران جهانی پس از بحران مالی سال 2008 اعلام کرده است که منجر به رکود اقتصادی گسترده و کاهش نرخ رشد اقتصادی به میزان نصف خواهد گردید.

بیماری کووید-۱۹با یک شوک سلامتی آغاز شده و در نهایت به شوک اقتصادی حاصل از کاهش میزان تقاضا مبدل گشته است. این شوک را می‌توان از لحاظی با بحران مالی سال 2008 مقایسه نمود. در بحران مالی سال 2008، دولت‌ها به منظور مقابله با رکود شدید اقتصادی به سیاست‌های پولی و مالی همانند افزایش عرضه پول توسط بانک مرکزی و همچنین استفاده از سیاست‌های مالی انبساطی توسط دولت روی آوردند تا با تزریق پویایی و افزایش سرعت گردش پول در اقتصاد، بحران حاصله را مدیریت نمایند.

نقطه قوت در بحران مالی 2008 امکان عرضه نیروی کار، احیای مجدد مبادلات تجاری و پویایی مجدد سیستم حمل و نقل بود اما در بحران حاصل از کووید-۱۹ به دلیل وجود محدودیت در عرضه و تقاضا، اکثر بخش‌های اقتصاد تعطیل شده‌اند. از جمله اماکن ارائه‌دهنده خدمات، تجارت خرده فروشی غیرضروری، گردشگری و حمل و نقل که سهم قابل توجهی در تولید ناخالص داخلی بر عهده داشتند. سازمان تجارت جهانی دو سناریو برای عملکرد تجارت‌های جهانی در آینده متصور شده است: 1) سناریوی نسبتا خوش‌بینانه بیان می‌دارد که با افت شدید تجارت در نیمه اول سال 2020، روند رو به بهبودی را در نیمه دوم آغاز می‌کند. 2) سناریوی بدبینانه که افتی شدیدتر و زمان بیشتری برای بهبود وضعیت رکود اقتصادی و حل بحران کووید-۱۹ را متصور شده است.

مطالعه متن کامل مقاله از طریق لینک زیر:

css.ir/pxknip

@css_web باز کردن / نظر دهید