من آخر سر به صحرا می گذارم تو را در خانه تنها می گذارم | به رسم یادگار♪
من آخر سر به صحرا می گذارم تو را در خانه تنها می گذارم نپنداری که دیگر کار امروز چو رنجیدم به فردا می گذارم ولی در پشت سر باشد نگاهم چو از کویت برون پا می گذارم حبیب از روز تنهایی میندیش چو رفتم جان و دل جا می گذارم تو قدر من نمی دانی تو را هم به حال خویشتن وا می گذارم گذشتم از سر و همسر که دنیا برای اهل دنیا می گذارم بدین بی دست و پایی خویشتن را چو مه بر طاق بالا می گذارم ببین سود محبت شهریارا که من سر روی سودا می گذارم
