سفینهٔ دل نشسته در گِل چراغ ساحل نمی درخشد | به رسم یادگار♪
سفینهٔ دل نشسته در گِل چراغ ساحل نمی درخشد در این سیاهی سپیده ای کو که چَشم حسرت در او نشانم الا خدایا گره گشایا به چاره جویی مرا مدد کن بُوَد که بر خود دری گشایم غم درون را برون کشانم کبوتران را به گاه رفتن سر نشستن به بام من نیست که تا پیامی به خط جانان ز پای آنان فرو ستانم ز پای آنان فرو ستانم
