دانش آموز دبیرستان شهاب شهرستان خوی بودم.روزی دبیرادبیات پرسید: _شیرازی، بعد از اتمام تحصیلت می خوای چکاره بشی؟ سریع گفتم: خلبان آقا این را که گفتم چنتا از بچه ها خندیدند دبیرمان گفت: خلبان مسافربری؟ با قاطعیت گفتم: نه آقا! شکاری، جنگنده اینبار همه کلاس خندیدند، بجز دبیرمان که گفت: آفرین، پس سعی کن حتما موفق میشی.
از اول ابتدایی تا آنروز همیشه شاگرد اول بودم بعد از دیپلم گرفتن رفتم دنبال آرزویم.
یادمه روزی که میخواستم خلبانی ثبت نام کنم پدرم موافق نبود میگفت: آدم عاقل زیر پایش را خالی نمیکند
ولی من عاشق پرواز بودم، علتش را پرسید، آن موقع نتونستم جوابشو پیدا کنم ولی بعدا فهمیدم آسمان تنها جایی است که به من آرامش میداد.
بالاخره رفتم آزمون خلبانی و باز نفر اول قبول شدم
با هزینه دولت و از طرف ارتش شاهنشاهی ایران رفتم آمریکا و بعنوان شاگرد اول با چهار کاپ و تقدیرنامه و دو مقام اولی دوره خلبانی تی-۳۸ برگشتم ایران
اینها را نوشتم که بگویم خواستن توانستن است.رویاهایتان را فراموش نکنید
