اثرگذار بودن جان زخم‌دیده
بخشی از پیشینه فرهنگی ما این آموزه را ترویج می‌کند که برای اثرگذار بودن، "خود"ت را فراموش کن. این فراموشی خود به دوست داشتن دیگری تعبیر می‌شود. فراموش کردن "خود" به همراه خروارها بذر هراسناک که در اعماقش مدفون شده است، حاصلش چیزی جز رشد گیاهان سمی نیست.
زر امیرابراهیمی از آن‌هایی‌ست که خلاف این آموزه عمل کرده است. "خود"ش را به یاد آورده است. درد را با همه طعم زهرماری‌اش چشیده، ابهام و تاریکی را تحمل کرده و به هرآنچه از دریچه درونش گذشته، احترام گذاشته است. به جای فرو رفتن در اندیشه "دیگری" که این بار این دیگری میلیون‌ها نفر بود، خودش و زخم‌هایش را تبدیل به موضوعی برای اندیشیدن کرده است. او با ترمیم زخم‌هایش، به همان جامعه‌ای که او را در تاریکی فروبرد، پیام روشنایی می‌دهد پیام آشتی می‌دهد. چه بسیار ناامیدانی که امروز با دیدن او کورسویی از امید را تجربه می‌کنند. او پیش از آن که ما باخبر شویم هم اثرگذار بوده است، چه خوب که دایره اثرگذاری‌اش وسیع‌تر شد. اثرگذاری او بر جان ما می‌نشیند چرا که از دریچه‌های درون خودش با ما پیوند برقرار می‌کند.
https://t.me/chahar4rah چهارراه
