ما عاشق خودمان، در فرد دیگری می‌شویم!
عجیب است اما واقعیت دارد؛
در حقیقت، وقتی شباهت‌هایی با کسی می‌بینیم و به‌خاطر آن شباهت‌ها گمان می‌بریم که به او علاقه‌مند شده‌ایم، در واقع داریم از به تأییدرسیدن خود لذّت می‌بریم.
این عمل که به فرافکنی شهره است، نه فقط در شیفتگی که در همه‌ی ابعاد زندگی، نمود پیدا می‌کند.
مثل فرافکنی اراده که باعث مسئولیت‌گریزی و توقع می‌شود که مثلاً چرا در فلان مشکل، دوست یا خانواده‌ام کمکی نکردند؟!
یعنی اراده و توانی که خود لازم است برای حل مسئله ایجاد کنم، از اشخاص پیرامونم طلب می‌کنم.
یا در فرافکنی صفت که گهگاه از کسی بدمان می‌آید یا احساس شدید ناخوشایندی از رفتارش تجربه می‌کنیم -مثل دروغ، خیانت و...- ویژگی منفی خودمان را در آن فرد دیده‌ایم!
همه‌ی این رفتارهای فرافکنانه، یعنی تأیید خود؛ گَهی با زیبا دیدن بقیه، گَهی زشت نگریستن آنها.
به زبان دیگر:
آنچه که هستم، در دنیای بیرون تشخیص و تفسیر می‌کنم.
و چه از این جذاب‌تر که ریشه‌ی همه‌ی دردها و البته درمان‌ها در خودمان است؟
به تعبیر مولانا:
از همه آن‌جا که رسد درد، همان‌جاست دوا
فقط لازم است ریشه‌ی درد را بیابیم.
#علی_ بختیاری
@cheshmak
