یه بنده‌خدایی رو تا امروز توی تلگرام دنبال می‌کردم که محصول خو | شهروندِ زُحل🪐، طبقهٔ اول
یه بنده‌خدایی رو تا امروز توی تلگرام دنبال می‌کردم که محصول خوبی داره و یه جورایی کانالش دو جانبه‌ست. هم از روزمره‌هاش می‌نویسه هم محصولش رو می‌ذاره. هدف من از دنبال کردن، محصولش بود ولی دیگه امروز نتونستم طاقت بیارم و لفت دادم. مُدام غر، مُدام شکوِه، مدام ناله. فروششم خوبه‌هاااا ولی به جان خودم حتی به بار ندیدم بنویسه خدایا شکرت. کسی که اهل غُر زدن و ناله کردن باشه، توی هر شرایطی بهونه‌ش رو پیدا می‌کنه. مثلا اونی که ماشین نداره از پیاده گز کردن می‌ناله، اونی که ماشین داره از ترافیک می‌ناله و هزارتا مثال دیگه… اما یه گوهر کمیاب وجود داره که می‌تونیم با توجه و اهتمام بهش، کمتر سخت بگیریم و بنالیم و غر بزنیم. اونم گوهرِ “پذیرشه”. پذیرش این‌که مسئولیت تمام و کمالِ انتخاب‌هامون با خودمونه. پذیرش این‌که هر انتخابی یه پیامدی داره، مثلا اگه ما انتخاب کردیم بچه داشته باشیم پس پیامدش رو که حمایت و مراقبته تا رسیدن به استقلال بچه‌مون، می‌پذیریم. پذیرش این‌که رنج و لذت دنیا درهمه. هیچ‌وقت نمی‌تونی فقط لذت یا فقط رنج واسه خودت سوا کنی. پذیرش این‌که غر زدن و نالیدن نه تنها دردی رو دوا نمی‌کنه که باعث پراکنده شدن آدما از اطرافت می‌شه و عزت نفس خودتم آسیب می‌بینه. و در نهایت پذیرش این‌که ما حق داریم خسته بشیم، حق داریم از انتخاب‌هامون ناراضی و حتی پشیمون بشیم و حق داریم که اینارو با خودمون زمزمه کنیم ولی بازگو کردنشون برای دیگران کار جالبی نیست.
