هوالوكيل به نامِ كاتوزيانِ بزرگ این استاد فرزانه، همه ی | همدلی با مردم
هوالوكيل به نامِ كاتوزيانِ بزرگ
این استاد فرزانه، همه ی سالیانِ پربركتِ عمر شریفِ خود را به چهره ايي از قضاوت پیوند زد كه او را «عدالت» می نامید و هم او، عقیده داشت بالاترين ارزش اخلاقی هر انسان نمی تواند جز اجراي عدالت باشد. در گفت و شنودها، عمدتا آن چه بیش و پیش از همه یافت می شود: «فلسفه حقوق»، «حقوق اساسی»و «مسائل اجتماعی است و در باب قانونگذاری اعتقاد داشت كه؛ «قانونگذار عاقل بايد از خواست مردم پيروی كند.» جمله معروفی دارد که یک سطر از هزاران سطری است که باید با خط زرین نگاشت: «در پيشگاه عدالت زانو بزنيم نه در برابر قدرت!» و این یعنی ترجیحِ در کنارِ مردم ماندن تا در میانه ی اهالی حکمرانی زیستن یک انتخاب نبود، یک باور، یک اندیشه و یک سبک متعالی برای آزادانه زیستن بود «حقوق عمومی» سواد و تبحر و وجه ممیزه ی استاد کاتوزیان نبود بلکه یک هدف عالی برای رسانیدنِ فهمِ جامعه به یک حقیقت گُم و ناپیدا بود تا جایی که او هر چه گفت و آن چه نگاشت ـ ٨٠ درصد مقالات نوشته شده و مصاحبه هاي انجام شده ی وی ـ با حقوق عمومي آغاز یا به حقوق عمومی ختم شد:« حقوق عمومی كودک تازه به راه افتاده است که باید او را در مسیری صعب، استوار نگاه داشت.» بگذریم که شاگردانِ وی؛ همان هایی که تلمذ در مکتب او را فخر و مباهات خویش می دانند، بي اعتنا به حقوق عمومی ره می سپارند و بی آن که اعتنایی به تقويت حقوق اساسي داشته باشند آن چه می بینیم در حال انجام، ذره ای است که آن یگانه ی در علمِ حقوق خصوصیِ ایران را آرام نخواهد ساخت... روانشادی بهره ی او...
