تمام این واژه ها تلویحا بر این فرض ساخته شده اند که ریشه شادکامی یا ناکامی انسان وابسته به بیرون و به بخت (شانس، اقبال یا تقدیر) است.
خوشی (Pleasure) وابسته است به لذت بیشتر و رنج کمتر. بسیاری از امور لذتبخش یا رنج آور از حیطه اختیار و قدرت ما خارج است.
اما خشنودی (Happiness) به لذت و رنج وابسته نیست. اگر بین آنچه می توانم و باید انجام دهم و آنچه انجام دهم، تطابق وجود داشته باشد، خشنودی حاصل می شود.
• خوشی لذت می آورد و خشنودی رضایت. • خوشی واكنشی است گذرا به دستاوردهای لذتبخش بیرونی. اما رضایت از درون ما بر می خیزد و می ماند. • بخش زیادی از خوشی در کنترل شما نیست اما خشنودی به تمامی دست شماست. خوشی مهم است اما کافی نیست، خشنودی اما لازمه زندگی است.
مقایسه کنید لذت یک شب ماندن در گران ترین هتل دنیا را با رضایت ناشی از نجات یک انسان.
میزان خشنودی هر فرد در زندگی، ارتباط مستقیمی با: • رضایت شغلی • رضایت عاطفی (عشق و کیفیت روابط) او دارد. چنین شادی و رضایتی در واقع از میزان همسازی او با محیط آمده است.
و در نهایت، بهزیستی (نیکبُدی) به معنای حضور توامان خوشی و خشنودی در زندگی است. در بهزیستی، فاعلیت نهفته است نه انفعال.
