سلام پسرم تولد هیجده سالگیم نزدیکه حس عجیبی دارم همه جی گنگه برام میترسم از آینده چطور میخام بعدا خونه بخرم ماشین بخرم بتونم حداقل درحدی مستقل بشم که دستم تو جیب خودم باشه کنکوریم الان کسی کلا به زندگی پسرا و این همه مسئولیت که دارن توجه نمیکنه خودمو موظف میدونم که سخت کار کنم و مستقل شم و هدفم از گفتن اینا دلسوزی نیست و مثل یه سری از این دهه هشتادیای سوسول نبودم و نیستم هی چص ناله میکنن و ...
