@faramatni من هر بار که در مقابل قفس یک پرنده قرار گرفته ام ، | فرامتنی
@faramatni
من هر بار که در مقابل قفس یک پرنده قرار گرفته ام ، این سوال را از خودم پرسیده ام که آیا پرنده یک عمر در قغس (اما ایمن و امیدوار ) بماند و درنهایت با همان امید در کنج قفس بمیرد برایش مناسب تر است یا اینکه یکبار برای همیشه رها بشود ، برای لحظاتی چند پرواز در آسمان را تجربه کند ، بال بزند و برود بالا و بالاتر، برای لحظاتی روی هرشاخه ای که دلش خواست بنشیند ، هرکجا که دلش خواست آب بنوشد و هرکجا که دلش خواست دانه برچیند و بعد مهم نباشد که کی و کجا و چگونه می میرد؟ توسط تیری ، ماری ، پرنده دیگری یا آب و دانه ی آلوده ای.
این سوال برای من یکی از بنیادی ترین سوالات حیات بوده است از سی سال پیش تا امروز و صادقانه بگویم که هنوز پاسخی قطعی بر آن نیافته ام چون این پارادایمهای ماست که پاسخ این سوال کلیدی را مشخص می کنند، اما حداقل حالا و بعد انبوهی از دانش، تجربه و نگاه فرامتنی به هستی و حیات می توانم در مورد خودم اینگونه جواب بدهم:
مناسب ترین حالت آن است که پرنده از قفس رها بشود و رهائی را تجربه کند ، حتی اگر شده برای چند ساعت. و در این ساعت تمام آن چیزهایی را که دلش می خواهد تجربه کند. و دلیلش برای من اینکه: زندگی کمیت لحظه هایی که نفس می کشیم، نیست. زندگی کیفیت لحظه هایی که تجربه می کنیم است و بروز تمامی استعدادها و علاقه ها در مسیر شکوفایی ، تا هرجا که باشد و تا هر زمانی که حیات فرصت بدهد.
و به همین دلیل است که همواره ایستاده مردن را بر مرگ در بستر بیماری ترجیح می دهم. #انوش
