ای ساربان آهسته ران؛ کارام جانم می رود وان دل که با خود داشتم؛ با دلستانم می رود من مانده ام مهجور از او، بیچاره و رنجور از او گویی که نیشی دور از او، بر استخوانم می رود گفتم به نیرنگ و فسون، پنهان کنم ریش درون پنهان نمی ماند که خون، بر آستانم می رود محمل بدار ای ساربان، تندی مکن با کاروان کز عشق آن سرو روان، گویی روانم می رود او می رود دامن کشان، من زهر تنهایی چشان دیگر مپرس از من نشان، کز دل نشانم می رود (سعدی) @farsi_fa 32.0K views16:36
