دانیال بورمود: انتخابات برای طبقه سیاسی حاکم ضرورتی دوگانه دار | No

دانیال بورمود: انتخابات برای طبقه سیاسی حاکم ضرورتی دوگانه دارد

دانیال بورمود، در مقاله «انتخابات و اقتدارگرایی؛ بحران قاعده مندسازی سیاسی در کنیا» که در سال ۱۹۸۵ منتشر کرده بحثی مهمی دارد درباره رابطه اقتدارگرایی و انتخابات. شباهت زیادی میان شرایطی که دانیال درباره کنیا توصیف می کند با نظام سیاسی ایران وجود دارد البته با درنظر گرفتن اینکه تفاوت‌ها میان دو سیستم هم کم نیستند. با این حال این بخش از مقاله او را عینا ترجمه کرده ایم که در زیر می بینید و می تواند به تفکر و گفتگو درباره نظام سیاسی ایران و بحث انتخابات کمک کند:
«ویژگی مهم فضای سیاسی کنیا، که به نظر ما ویژگی تمامی سیستم‌های اوتوریتر (اقتدارگرا) است، منحرف کردن کارکرد انتخابات است. در چنین سیستمی، رای دادن به معنای اعمال نظر درباره جهت گیری گذشته و آینده یک سیستم سیاسی نیست، بلکه به معنای اعطای یک مسح دموکراتیک (مسح اینجا دقیقا معادل یک شعایر مذهبی) به طبقه سیاسی حاکم است، مسحی که برای مشروعیت شان ضروری است. بنابراین هیچ نتیجه اساسی و بنیادی در معنای آلترناتیو، نمی تواند از صندوق های رای بیرون بیاید بخاطر اینکه هیچ چیز اساسی و بنیادی در محتوای این برنامه انتخاباتی وجود ندارد. این مشروع سازی اوتوریتاریسم (اقتدارگرایی) بواسطه رای دهندگان، انتخابات را به یک کمدی ساده تبدیل نمی کند، بلکه برعکس رای دادن برای طبقه سیاسی و کارکرد سیستم، یک ضرورت دوگانه دارد.
اول اینکه انتخابات برای طبقه سیاسی، به دلایل درون سیستمی اهمیت دارد، چرا که طبقه سیاسی حاکم انتخاب نخبگانش را از طریق انتخابات انجام می دهد (در مورد ایران ، بخشی از نخبگان از طریق انتخابات برگزیده می شوند) از سوی دیگر رقابت انتخاباتی حوزه نزاع کارکردی سیستم (نزاعی که برای سیستم سیاسی کارکرد دارد) را مشخص می کند.
دوم اهمیت انتخابات برای کارکرد سیستم سیاسی در تمامیتش است، از این نظر که انتخابات بازنمایی کننده یک رابطه ممتار و ویژه است که حاکمان و حکومت شوندگان را در یک پروژه مشترک (انتخابات) گردهم می آورد یا به عبارتی متحد می کند، کارکرد واقعی انتخابات در اینجا قاعده مند سازی سیاسی است.
اگر این رابطه مثلا با کاهش معنادار مشارکت انتخاباتی تضعیف شود، این کل بنای (سیستم) سیاسی است که به چالش کشیده می شود. در این شرایط طبقه حاکم که همزمان ازیک مشروعیت واقعی و یک مکانیسم کارا که بازتولید مناسبات و تنش‌های داخلی اش را قاعده مند می کرد، محروم می شود. نتیجه این وضعیت این است که سیستم یا به اقتدارگرایی بیشتر و یا سرکوب بیشتر سوق پیدا می کند.»
پی‌نوشت: همانطور که متن بالا نشان می دهد انتخابات یک نمایش ساده نیست، کارکری اساسی برای سیستم‌های اقتدارگرا دارد اما نکته مهم این است که با کاهش مشارکت کنندگان در انتخابات، سیستم‌های اقتدارگرا فرونمی پاشند بلکه به سمت اقتدارگرایی و سرکوب بیشتر میل می کنند. از این منظر تفکر درباره اینکه کاهش مشارکت مردم در انتخابات، چه معنای سیاسی برای حاکمیت و مخالفان دارد از اهمیت برخوردار است.
#انتخابات۱۴۰۰
#اقتدارگرایی
راه تماس با ما : goftandnooo@gmail.com
@GoftandNO