...امّا «اصل مطلب!»: آدم‌ها اون‌قدر قوی نیستند که وقتی افتادند و زمین خوردند و شکست بر اونا غلبه کرد بتونند بایستند و ادامه بدن؛ این عشق ماست که به آدم‌ها انگیزه می‌ده، شجاعت می‌ده، ایمان می‌ده. ایمان به اینکه من کسانی رو دارم که به یاد من هستند، دوستم دارند و به من عشق رو هدیه میدن؛ حتی اگر فرسخ‌ها فرسخ از هم دور باشیم. تولد انسان‌ها روز بزرگیه! روزیه که اونا پا به این جهان گذاشتند و میون ما اومدند؛ تنهای تنها. حالا اگه تولدشون رو به یاد نداشته باشیم! تولد بهترین‌های زندگی‌مون، دوستامون، آشناهامون و هرکسی که دوستش داریم، فکر می‌کنید چه اتفاقی می‌تونه بیوفته؟ وقتی‌که هیچ انسانی به یاد انسان دیگه‌ای نباشه؟! اون لحظه‌ست که انسان‌ها می‌میرند. آدم‌ها از ما هدیه نمی‌خوان، پول و ثروت و شهرت نمی‌خوان! آدم‌ها فقط می‌خوان بفهمند برای چندنفر اهمیت دارند؟ چندنفر اون‌ها رو دوست دارند و عاشق‌شون هستند؟ پس اگه کسی هست که براتون اهمیت داره، یا کسی رو دوست دارید و بهش عشق می‌ورزید؛ تولدش رو به خاطر بسپارید.
