دعوت به میدان مین #صفحه_یک #یادداشت #عادل_جهان_آرای این | همشهری مازندران
دعوت به میدان مین
#صفحه_یک #یادداشت #عادل_جهان_آرای
این روزها که کرونا سوار بر موج چهارم سراسر کشور را درنوردیده است و روزانه جان صدها تن از هموطنان ما را می‌گیرد، سازمان‌ها، ادارات، وزارتخانه‌ها یا حتی افرادی که در این حوزه مسئولیتی دارند، در پی یافتن مقصری هستند که حتی اگر مشخص شود، نه درمان درد مردم می‌شود و نه آنکه می‌تواند داغ و درد خانواده‌های جان‌باختگان را کاهش دهد. در طول بیش از چهارده ماه از جولان کرونا در کشور، بی‌شک بخش بهداشتی و خصوصا نیروهای خط مقدم آن، یعنی پرستاران و پزشکان، بیشترین هزینه و سختی را تحمل کردند، اما آنچه که در این مدت خاطر مردم را آزرده است، تعدد تصمیم‌گیری‌های باری به هر جهت است. درست است که هیچ کشوری در دنیا و از جمله ایران، تجربه مواجهه با این اپیدمی را نداشته‌اند، اما درکشورهایی که برنامه و قانون در آنها حرف اول را می‌زد و سازمان‌ها، نهادها و افرادی که تخصصی دراین حوزه نداشتند و اجازه دادند متخصصان تصمیم‌گیری کنند، موفق‌تر بودند. کافی است برای دستیابی به دوگانگی یا حتی چندگانگی تصمیم‌ها، حرف‌های مسئولان بهداشتی و غیربهداشتی و بخصوص سیاسی کشور را در یکی دوماه اخیر تورق کنیم تا دریابیم که چه میزان از تصمیمات بر اساس سلایق و دیدگاه‌های شخصی بوده است تا علمی و تخصصی. نمونه روشن آن نوع برخورد مسئولان بهداشتی و سیاسی کشور با مسئله تعطیلات نوروزی بود. در حالی که برخی از مسئولان بهداشتی مخالف بازگشایی راه‌های استان‌ها بودند و تأکید داشتند سفر به استان‌های قرمز یا نارنجی ممنوع شود، اما مسئولان دولتی به صورتی این بیماری را عادی جلوه دادند و ناگهان رنگ‌های استان‌ها را عوض کردند که نه تنها ممانعتی از سفرها نشد، بلکه به راحتی اجازه دادند علاوه بر سفر مردم به استان‌های کشور، بسیاری از مراسم همچون عروسی و عزا یا حتی دورهمی‌ها برگزار شود. به درستی مشخص نبود که چه اراده‌ای پشت این قضیه بود که اجازه بازگشایی راه‌ها را داد تا در پیش چشم آگاهان بهداشتی کشور بیش از 21هزار بیمار کرونایی مثبت در تعطیلات روانه سفر شوند و به سان بمب همه نقاط کشور را آلوده کنند. با این کار عملا باد در همه کشور کاشته شد تا طوفان کرونای چینی و انگلیسی و برزیلی و ایضا هندی هموطنان ما را درو کند. با وجودی که قبل از هر مناسبتی مسئولان بهداشتی اعلام خطر می‌کنند، اما بسیاری از تعارفات و ملاحظات بی‌دلیل باعث شده است که در طول این چهارده ماه هیچ‌گاه شاهد اجرای کامل پروتکل‌های بهداشتی چه از سوی مسئولان و چه از سوی مردم نباشیم. از یک‌سو مسئولان بهداشتی یا دولتی وقتی مناسبت‌هایی در پیش است، با مماشات سعی دارند با آن برخورد کنند و حتی ممنوعیت عبور و مرور شبانه را لغو می‌کنند که در حقیقت فضای بهتری به کرونا می‌دهند تا به کشتار خود ادامه دهد و از دیگر سو مردم هم وقتی می‌بینند هیچ سخت‌گیری و جدیتی در اجرای پروتکل‌ها از سوی مجریان صورت نمی‌گیرد، هم مراسم عروسی برگزار می‌کنند و هم عزا. جایی که مسئولان اجرایی کشور باید ضامن سلامت مردم باشند و بر رعایت پروتکل‌ها جدی باشند و اجرای قانون را مطمح نظر قرار دهند، با «خواهش و تمنا» از مردم می‌خواهند در خانه بمانند و سفر نکنند، در حالی که سویه دیگر این نوع تمناها دعوت مردم به میدان مین ویروس کروناست. مردم هم که این نوع رفتار مسئولان اجرایی کشور را می‌بینند با ارسال کارت‌های عروسی یا شرکت در مراسم عزا به صورتی دیگر دوستان و بستگان خود را به میدان مین دعوت می‌کنند و شوربختانه این وضعیت همچنان ادامه دارد. با وجودی که آمار روزانه جان‌باختگان در کشور هر روز افزایش می‌یابد، اما هنوز سازمان‌ها، ادارات دولتی، نهادهای رسمی غیر دولتی مشغول برگزاری همایش‌ها و گردهمایی‌های چند صدنفری بی‌فایده و هزینه‌بر هستند و جالب است که گزارش تصویری اکثر این گردهمایی‌های دولتی و غیردولتی از صداوسیما هم پخش می‌شود و کسی یا نهادی هم معترض برگزاری آنها نیست. اگر واقعا قرار است مردم در خانه بمانند و از شیوع ویروس کرونا جلوگیری شود، انتظار می‌رود دولتی‌ها یا نهادهای نام و نشان‌دار دست از برگزاری همایش‌ها و گردهمایی‌های بی‌حاصل خود بردارند. سال گذشته حداقل در چنین مواقعی مسئولان اجرایی کشور اجازه برگزاری هیچ نوع مراسمی را به مردم نمی‌دادند، اما اکنون نوعی عادی‌انگاری در کشور باعث شده است که آتش توپخانه کرونا گرم‌تر شود و جان هموطنان بیشتری را بگیرد. واقعیت این است تا زمانی که در حوزه‌های مختلف فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و خصوصا اجتماعی با تعدد تصمیم‌گیری و به کرسی نشاندن حرف و نظر فرد یا سازمانی روبه‌رو هستیم که به دور از دیدگاه‌های کارشناسان اعمال و عمل می‌شود، سال‌های سال در همچنان بر این پاشنه خواهد چرخید، حال چه با کرونا و چه بی‌کرونا.
