با این حالت، اسرا وارد شهر شام شدند بچّه های فاطمه زهرا علی | کانال جهانی محبین امام زمان ارواحنافداه
با این حالت، اسرا وارد شهر شام شدند
بچّه های فاطمه زهرا علیهاالسلام را وارد شهر شام کردند، همچون اسیران زنگبار و یهودی و نصرانی و مجوس... خدا نکند زن و بچّه شما، اوّلاً بی لباس باشند، و پول نداشته باشی لباس بخری، و یک چادر پاره ای، یک مقنعه پاره کهنه بر سرشان باشد. از این‌که دوستان، آنها را می بینند، متأثر می شوی، چه رسد به این که دشمنان، آنها را ببینند. اگر این اتّفاق در خانه ات باشد، متأثر می شوی تا چه برسد به کوچه. اگر فکر کنی کباب می شوی. این دختران امیرالمؤمنین علیه السلام، یک چادر حسابی نداشتند، یک لباس حسابی بر تن نداشتند. در کوفه چنین بودند. «دَخَلَتْ زَینَبُ عَلَی ابنِ زِیادٍ، وَ عَلَیها اَرْذَلُ ثِیابِها وَ هِی مُتَنَکِّرَةٌ.» (منهاج‌البراعة في شرح نهج‌البلاغة، ج15، ص39) هرچه لباس خوب داشتند، همه را برده بودند. یک دانه چادر پاره به سرشان بود و یک پیراهن به تنشان. با اذن از سیّد‌ها می‌گویم. آن چادر و آن پیراهن خیال می کنید سالم مانده بود؟ آنها پاره پاره شده بود. آن قدر روی چوب جهاز شترها و... ای کاش همین بود. سیّد‌ها بر سرتان بزنید. با همین چادرها و پیراهن‌ها بودند که آن‌قدر شلاق به آنها زدند، آن‌قدر تازیانه زدند. ای وای! با این حالت، با این لباس و وضعیت، دختر علی و زهرا سلام الله علیهما را وارد شهر شام کردند. تماشاچی ها تماشا می کنند، رقاص‌ها می رقصند، طبّال ها طبل می زنند. از همه بدتر، مردم به یکدیگر می رسند و مبارک باد می گویند. از این ها بالاتر بگویم، ناله شما به آسمان برود. در مقابل چشم زن‌ها، آن مردم خدانشناس می آیند پایین نیزه، همان نیزه‌ای که سر اباعبدالله علیه السلام بر آن است، با انگشت‌هایشان اشاره می‌کنند و می‌گویند: «هذا رَأسُ الخارِجی...» بحقّ مولانا الحسین المظلوم و بأهل بیته المظلومین، با حال ناله و تضرّع، به منظور فرج صاحبتان، ده نوبت: یا الله ... به دل سوخته آل محمّد علیهم السلام، دل ما را به فرج امام زمانمان خرسند فرما. به چشمان گریانشان، چشم ما را به جمال صاحبمان روشن فرما.
