#استراتژی_سیاسی اتحاد هند با آمریکا، اسرائیل و امارات؛ دهلی | دانش تفسیر سیاسی
#استراتژی_سیاسی
اتحاد هند با آمریکا، اسرائیل و امارات؛ دهلی چگونه وسواس‌های قدیمی خود در روابط با دولت‌ها را کنار گذاشت؟
فارن پالسی
هنگامی که ایالات متحده، هند، اسرائیل و امارات متحده عربی یک گروه کاری مشترک جدید را برای هماهنگ کردن استراتژی خودشان در اوایل ماه جاری تشکیل دادند، این ترکیب چهارگانه با گفتگوی چهارجانبه امنیتی هند و اقیانوس آرام شامل ایالات متحده، هند، استرالیا و ژاپن مقایسه شد.
همانند چهارگانه هند و اقیانوس آرام، گروه بندی جدید خاورمیانه نشان دهنده همگرایی فزاینده بین منافع هند و ایالات متحده در آسیا است. دهلی نو که در گذشته مخالف سیاست‌های آمریکا در شرق آسیا و خاورمیانه بود، اکنون آماده همکاری با واشنگتن برای ایجاد ثبات در هر دو منطقه است. اگرچه در شرق آسیا و در قالب همکاری چهارگانه هند و اقیانوس آرام نیاز به ایجاد تعادل در برابر چین است، اما شرایط در خاورمیانه بسیار سیال‌تر و پیچیده‌تر به نظر می‌رسد.
ایالات متحده از آنجایی که اتحاد‌های خود را مجدداً پیکربندی می‌کند و اولویت‌های جهانی خود را مجدداً ترتیب می‌دهد، به دنبال این موضوع نیست که به کشور‌های دیگر به صورت مجانی خدمات دهد و آن‌ها را تحت چتر امنیتی خود داشته باشد. در عوض، شرکای مستعد و توانمندی می‌خواهد که در میان آن‌ها هند در صدر فهرست قرار دارد.
دگرگونی سریع روابط هند با اسرائیل و امارات به عنوان دو متحد اصلی ایالات متحده در منطقه در زمان نارندرا مودی، نخست وزیر هند زمینه جدیدی را برای تعامل میان چهار کشور فراهم کرد. پس از اینکه واشنگتن توافقات ۲۰۲۰ ابراهیم را تسهیل کرد که در قالب آن عادی سازی روابط بین اسرائیل و امارات متحده عربی، بحرین، مراکش و سودان امکان پذیر شد، واشنگتن هند را به چیزی کشاند که برخی آن را پیمان هند و ابراهیمی می‌نامند.
برای ایالات متحده، افزودن هند به شبکه متحدان و شرکای آسیایی خود رویکردی جدید و غیرمنتظره برای تقویت موقعیت ایالات متحده در منطقه است. دهلی نو، با سنت‌های قوی ضد آمریکایی‌گرایی و سیاست‌های غیر متعهد، از هرگونه پیشنهاد همکاری با واشنگتن در گذشته خودداری می‌کرد، اما اکنون شریکی مشتاق به نظر می‌رسد.
اما یک چشم‌انداز بلندمدت چیز دیگری را نشان می‌دهد: منطق جغرافیای هند دوباره به چشم می‌خورد. حتی یک نگاه گذرا به نقشه نشان دهنده برجستگی طبیعی شبه قاره برای شرق آسیا و خاورمیانه است. هند به عنوان یک قدرت بزرگ در در قلب اقیانوس هند، موقعیت خوبی برای شکل دادن به نتایج ژئوپلیتیکی در هر دو منطقه دارد.
علاوه بر این، هند با بازگشت به شرق آسیا و خاورمیانه در حال بازیافتن نقش تاریخی خود در هر دو منطقه است. تا اواسط قرن بیستم، هند مستعمره نقش اساسی در تسلط بریتانیا بر اقیانوس هند و مناطق مجاور آن داشت. به این ترتیب، دهلی نو پایگاهی را فراهم کرد که بریتانیا از آنجا می‌توانست امپراتوری خود را کنترل و از آن دفاع کند، جهانی شدن منطقه را ارتقا بخشد و نظم امنیتی منطقه‌ای را حفظ کند. هند منابع نظامی، نیروی انسانی، تدارکات و پول را برای بریتانیا به منظور شکل دهی به تحولات بزرگی در آسیا همچون سرکوب شورش باکسر‌ها در چین، شکست ژاپن و جنگ با امپراتوری عثمانی در خاورمیانه فراهم کرد.
چهارگانه خاورمیانه جدید از بسیاری جهات نقطه اوج عملگرایی بیشتر سیاست خارجی هند است. این همکاری همچنین بر کنار گذاشتن موفقیت آمیز وسواس ایدئولوژیک گذشته دهلی نو که تعامل آن با منطقه را محدود می‌کرد، تأکید می‌کند. از سوی دیگر، این همکاری بدون حمایت ایالات متحده از توافق ابراهیم که روابط بین اسرائیل، امارات و سایر کشور‌های عربی را عادی کرد، ممکن نبود.
تمرکز اولیه چهارچوب خاورمیانه بر مسائل اقتصادی به جای مسائل استراتژیک خواهد بود. هم افزایی زیادی بین بازار هند، سرمایه داری امارات، فناوری اسرائیل و نفوذ ژئواکونومیک ایالات متحده در منطقه وجود دارد. به همین منظور، هند اخیرا مذاکرات تجارت آزاد خود را با امارات و اسرائیل احیا کرده و ایالات متحده به مهم‌ترین شریک اقتصادی هند تبدیل شده است.چهارگانه خاورمیانه را می‌توان بخشی از تلاش برای بازآرایی نظم منطقه‌ای و توازن قوا دانست که در آن دهلی نو نقش برجسته تری هماهنگ با موقعیت جغرافیایی، برجستگی اقتصادی و منافع سیاسی اش خواهد داشت.
