هر آنچه بهشت اجازه می دهد سمیه رسولی خاطرم نیست اخرین با | جرئت اندیشیدن(فلسفه علم شریف)

هر آنچه بهشت اجازه می دهد

سمیه رسولی

خاطرم نیست اخرین بار که کلماتی رنگارنگ را بر صفحه سفید کاغذ حکاکی کردم, کجا و چه زمانی بود. شاید مدتهاست که سفیدی کاغذ نیز از سیاهی گله ها و واگویه های اندوه بار من, خسته شده است; اما همچنان صبور و ساکت است.

زمانی بود که دنیا رنگارنگ بود و هر سیاهی, میان انبوه رنگهای شاد و گرم زندگی, محو میشد. وقتی دوربین به دست میگرفتم, تمایل زیادی به عکاسی سیاه و سفید نداشتم و اولویت من, صرفا تصاویر رنگی بود.

نمیدانم آیا نور از دنیای کنونی دریغ شده است که هر چیزی این اندازه خنثی ست یا ما نور را نمی یابیم و تن به سیاهی داده ایم؟ شاید اگر سهراب زنده بود دیگر نمیگفت: "چشمها را باید شست, جور دیگر باید دید", چون ما چشمانمان را بارها شستیم اما دنیا عوض نشد.

این روزها, به قدری غبار آلود است که هر کورسوی امیدی به سرعت محو میشود و هیچ کدام از واژگان دنیا, چراغی روشن به دست نمیدهد. از هر زاویه که به زندگی نگاه میکنیم, شاخه ای امیدبخش برای چنگ زدن به آن یافت نمی شود.

فکر میکنم این روزها تنها راهی که حالمان را بهتر میکند این است که هر چه دلمان میخواهد را انجام دهیم و همه ایدئولوژی های عالم را به زباله دان تاریخ بریزیم, جز یک چیز:

#هر_آنچه_بهشت_اجازه_میدهد.

@jorateandishidan