جناب آقای کلانتری درود برشما. به میانکاله خوش آمدید. امیدوار | مدرسه طبیعت و اقامتگاه بومگردی کیکم #کرمانشاه
جناب آقای کلانتری درود برشما.
به میانکاله خوش آمدید.
امیدواریم اندکی آسودن در ساحل مواج و طوفانی خزر برایتان ملالی بهمراه نداشته باشد.
امروز بسیار تلاش کردم زیارتتان کنم.اما آنقدر لطف مسئولین منطقه به شما بسیار بود که در آن حلقه های پشت هم حتی دیدارتان از دور هم میسر نشد.
راستش را که بخواهید اندکی گلایه بود که میخواستم به محضر مبارکتان عرض کنم.
چند ماهی شده هر دوروز یکبار تلفنم زنگ میخورد و من هر بار با دیدن نامِ مادر سید مهدی قلبم میریزد و شرمسار میشوم.
مادرِ کودک اتیسم مدرسه ی طبیعتمان را میگویم.
آنقدر حال فرزندش در مدرسه طبیعت بهبود یافته بود که هربار با اشک و التماس از بازگشایی مدرسه میپرسد و من که هر دفعه با غمی عمیق تر میگویم هنوز راهی پیدا نشده .
آقای دکتر کلانتری ،امروز نه تنها من که حتی بچه ها هم حرف داشتند.مادرها و پدرهاشان هم حرف داشتند.و شاید حرف که نه ،دردی در دل داشتند.
میدانستند که مجال صحبت به آنها نخواهد رسید.حرفهایشان را نوشتند.
اما پیش از انکه آب خزر را منتقل کنید اینجا طوفان شنی بپا بود امروز. طوفانی که شنهای ساحل را به رقص اورده بود و نشد مفتخر شویم و شما را در جایگاه سخنرانی ببینیم.بلکه این دلنوشته ها به میهمانی دیدگانتان بیایند.
کسی هم گمان نکنم یادش باشد و شاید جرات کند از دردهای این مهجوری برایتان بگوید.
اما من آخرین تلاشهایم را میکنم.بلکه بخوانید این دردنامه را.
جناب آقای کلانتری،
این جماعت (مردم)که امروز در آغوش طوفان و غبار و سرما در جشنواره(میانکاله) حضور داشتند،و به حرمت آب و خاک و سرزمینشان گرد هم آمدند،همان کودکان دیروز هستند که در دامن این طبیعت،کودکی کردند و رشد کردند.و امروز قدردانانه و عاشقانه در نکوداشت میانکاله حضور یافتند.
فرزندان ما امروز دستهاشان از لمس طبیعت بریده شده .عاشقانه هاشان نادیده گرفته شده و کودکیهاشان به یغما میرود.
کاش امروز می دیدید که چگونه همزمان با درختکاری نمادین برخی،این کودکان بی خیال هر خودنمایی و غروری نهالهارا در خاک کاشتند.با دستان کوچکشان خاک بپای ریختند.
کسی مجبورشان نکرده بود انها فقط چند ماهی میهمان مدرسه ی طبیعت بودند.
هر بار که میبینمشان،قبل از هر حرفی شکوه میکنند که مدرسه چشد.
کاش امروز می دیدیمتان.کاش جواب مادرهای دلواپس و کودکان بیقرار مدرسه را خودتان میدادید.
آقای دکتر،
من نمیدانم به مادری که میگوید ،مگر بازی فرزندم در قطعه ای از زمین خدا چه عیبی دارد چه بگویم.
به کودکی که میگوید چه کسی مارا دوست ندارد،چه کسی نمیگذارد ما به باغچه ی مدرسه برویم ،گلهای کوچکمان تنشنه اند"چه بگویم.
ببخشید مرا که شِکوه میکنم.
ببخشید که سرتان را به درد میآورم اما،
کاش پیش از آنکه دستور تعطیلی مدارس طبیعت صادر شود،می فرمودید ما به خانواده ی کودکان اتیسم و بیش فعال مدرسه،که روزهای شادشان فرا رسیده بود،به دیگر فرزندانی که کنار ما سرخوشانه کودکی میکردند و مهرورزی به مادرسخاوتمندشان را می اموختند، چه پاسخی در قبال این درد تازه بدهیم.
امید بود زیارتتان کنیم.ناکام ماندیم.
امید که ببینید.امید که بخوانید.
امید که چاره ای شود این درد.
مادر_مدیر_تسهیلگر.
