ما آدما اگه هوایِ همدیگه رو نداشته باشیم می شکنیم، تَرَک بر م | کافه نادری☕️
ما آدما اگه هوایِ همدیگه رو نداشته باشیم می شکنیم، تَرَک بر می داریم، اونوقته که سخت میشه خودمونو جمع کنیم و از اول بسازیم. وجودِ هر کدوم از ما باید حداقل حالِ یه نفرو خوب کنه، یه نفر باشه که پناه ببره به ما، پناه ببره به حرفامون، به شونه هامون، به دستامون. باید یه نفر باشه که بهش انرژی بدیم و ازش انرژی بگیریم، بهش امید بدیم و ازش امید بگیریم. همه ی این رابطه هامون باید دوسویه باشن، تو همچین موقعیتی باید طوری برخورد کنیم که دوست داریم باهامون برخورد شه. ما آدما باید بدونیم دلِ هر کسی یه ظرفیتی داره واسه غصه ها، واسه اشکا، واسه ناراحتیا. بعدش پناه میبره به دلِ ما، به وجودِ ما، به بودنِ ما. باید پناهش باشیم، باید خودمونو باهاش تقسیم کنیم، باید خودمونو تو وجودش رها کنیم، باید دستشو بگیریم و بگیم: هر چقدم غصه هات بزرگ باشن ولی دلِ من ازشون بزرگتره، جا داره واسه همه ی دردات! حالِ همدیگه رو خوب کنیم، حالتون کنار هم خوب باشه، بیخیالِ همه چی!
