نامه ی شماره ی چهار: آلندِ مهربانم! این روزها دلتنگیت، دارد | کافه نادری☕️
نامه ی شماره ی چهار:
آلندِ مهربانم! این روزها دلتنگیت، دارد از پا دَرَم می آورد. انگار خاصیتِ عشق همین است. گاهی ناتوانت می کند، به گونه ای که بغضِ دلتنگیت را با هزار ترفند می بلعی و باز می بینی که چیزی نمی تواند آرامت کند. اما تو همچنان برایم بخند آلند، و بگذار جهانی که با خونِ دلمان ساخته ایم زیباترین داستانِ عاشقانه ی این روزها باشد. بخند و بگذار خودم را با تمامِ دلهره هایم، غصه هایم، بغض هایم و ترس هایم در آغوشِ لبخندهایت رها کنم. آلند مقدسم! اندوهِ وجودم هر اندازه بزرگ باشداما مهربانی و عشق تو بزرگتر است. ایمان داشته باش که من با لشکرِ غصه هایم در لبخندِ تو محو می شوم. کاش می توانستم واژه هایی را خلق کنم تا بدانی پیوندِ روح و روان، چیزی فراتر از یک خواسته ی بیرونی است.
