۱۰ دسامبر روز جهانی حقوق بشر در پاسداشت انسان‌گرایی و علم‌گ | رسانه زنان W.I.S.E Media
۱۰ دسامبر روز جهانی حقوق بشر
در پاسداشت انسان‌گرایی و علم‌گرایی هم زمان
#بردیا_موسوی @NotesB
۷۳ سال پیش در چنین روزی بشریت با تمام کارنامه‌ی سیاهی که پس از جنگ اول و دوم پیش رویش قرار گرفته بود، از همه‌ی آنچه که با توصیفات ماورایی_معنوی از مذاهب شناخته می‌شوند عبور کرد و اصول مدوّن مورد توافق غالب کشورها را تدوین کرد که گرچه از نظر قانونی الزام‌آور نبودند اما می‌توانیم به نوعی آن را کتاب مقدس زمینی بنامیم که پس از سده ها یک مرجع انسانی و در عین حال علمی را برای مراقبت از کرامت و شرافت انسانیت مدرن مورد توجه قرار داده بود.
بشریت پس از قرن‌ها درآمیختگی با مذاهب و آیین‌های گوناگون که منشا آسمانی دارند حالا به اصولی ۳۰ گانه رسیده بود که دیگر نه آیین بود نه منشا آسمانی داشت، بلکه تنها به اصل انسانیت مراجعه می‌کرد. حقوق و آزادی‌های اساسی که فارغ از مرز و نژاد و خاک، حقوق غیر قابل انکار را برای انسان تعریف می‌کند. این موضوع جدای از انتظار ماست که تاکنون در گوشه گوشه جهان، بشریت به چه میزان به آرمان‌های این سند انسانی نزدیک شده است. اعلام روز ۱۰ دسامبر برای گرامیداشت تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر به منظور توصیف چگونگی و اجرایی شدن آن نیز محسوب می‌شود. از این جهت بالاترین نهاد سازمان ملل در این رابطه یعنی کمیساریای عالی حقوق بشر، عهده‌دار تنفیذ جهانی این سند به کشورها شد.
در سال ۲۰۲۱ و با توجه به برجسته شدن چندین پدیده از جمله تغییرات اقلیمی و بحران پناهجویی، همه‌گیری کرونا و فقر گسترش یافته‌ی منتج از آن و همچنین گسترش تمامیت خواهی‌ها، سرکوب گسترده‌ی تلاش‌های آزادی خواهانه و تبعیض در کشورهای با نظام غیر دموکراتیک، این ناامیدی را بسیار تقویت کرده است که آیا با امری تشریفاتی در عرصه بین الملل روبرو هستیم یا همچنان راهی برای پاسخگو نگاه داشتن نهادهای قدرتمند جهانی و کشورهای مدرن بر اولویت جویی حقوق بشر بر سیاست‌های منفعت ملی وجود دارد یا خیر؟
این موضوع مسوولیت نهادهای حقوق بشری در کشورهای غرق در تبعیض را بیش از همیشه سنگین‌تر می‌کند. آنها احتمالا می‌دانند که با روندی جهانی روبرو هستند که نظم منطقه‌ای را بر الزام‌های حقوق بشری کشورهای در رنج اولویت می‌دهند. توجه به این بحران اولویت ارزش‌ها قاعدتا آنها را باید به چاره‌جویی مدام سوق دهد. وضعیت امروز ما در خاورمیانه به ویژه ایران، عراق، سوریه و افغانستان باید بتواند چشم‌اندازی را پیش دیدگان سیاست مداران در غرب قرار دهد که آنچه از آن به نظم منطقه‌ای تعبیر می‌کنند به قیمت سرکوب شدن تلاش‌های مدنی برابری خواهانه، زنان و ایجاد بحران انسانی عمیق در این کشورها انجامیده است.
نهادهای حقوق بشری و سازمان‌های سیاسی این اولویت ترجیحی را قاعدتا باید در نظر بگیرند که اگر نتوانند در برابر بحران حقوق‌بشر در این کشورها، مقابله‌ی حقوقی مناسبی تعریف کنند، نتایج منفی و برآیند چشم‌اندازها در نهایت متوجه غرب نیز خواهد شد. آنها دقیقا از ناحیه‌ای ضربه خواهند خورد که آن را صلح سیاسی و آرامش منطقه‌ای تعریف می‌کنند. این یک دست‌آورد کوتاه مدت است و در دراز مدت، آسیب هولناکی را به ابعاد تمام منطقه در خود پرورش می‌دهد.
در علم‌گرایی منتج از چنین روزی توجه ویژه به ساختارها در آینده است. آنها که ضرورت و عمق تبعیض را درک می‌کنند، سازمان‌های یادگیرنده را تقویت می‌کنند. در هر نوع گذار از وضعیت به وضعیت نو به چشم‌اندازی نظر دارد که تجربه‌ی زیسته را گرامی می‌دارد و از آن می‌آموزد. این یک فرصت استثنایی برای درک ساختارها و پارادایم‌های توصیفی نیز می‌تواند باشد. جهان فارسی زبان در کنار تمام ملت‌های در ستم منطقه‌ی در تبعیض فاقد مراجع تحقیقی بینا رشته‌ای آکادمیک و منسجم برای پاسخگویی به وضعیت بحرانی است. این دقیقا نقطه‌ای ست که اگر سرمایه‌ای وجود دارد باید به سمت آن سرازیر شود تا منافع حاصل از نتایج علمی آن، پارادایم‌های توصیفی نوین از منابع را تعریف کند.
