خواندنِ کتاب، تماشای فیلم، شنیدن موسیقی، نقاشی و همه‌ی هنرها ابزاری برای طی مسیر هستند، نه درمان و مقصد. طریقی که باید صبورانه هم‌قدم گذر کُندِ ساعت‌ها و روزها بگذرانیم. کندی‌اش را بپذیریم و امیدوار باشیم که روزگار همیشه بر یک مدار نمی‌چرخد. اشکی اگر هست بگذاریم جاری شود، دل شکسته، پای در گل‌مانده، ذهن آشفته و جان بیمار را مرهم و سنگ صبور و سایه و پرستار باشیم. بگذاریم زمان کار خودش را بکند. کسی نمی‌داند زندگی در پیش رو با چیزی که در خیال ما می‌گنجد چقدر شبیه یا غریب است. اگر می‌دانستی تا کی زنده هستی .. نمی‌گذاشتی یک ثانیه هم به تلخی بگذرد.
