یکی از آفت هایی که گریبان اقتصاد های دولتی را میگیرد این هست ک | گنگ خواب دیده
یکی از آفت هایی که گریبان اقتصاد های دولتی را میگیرد این هست که دولت می آد و بخش هایی از بازار رو نادیده می گیرد.
کی؟ وقتی که عرصه برایش تنگ می شود.
مثلا می آد و میگه من مسئول تامین نیازهای اولیه ام و به من ربطی ندارد گوشی آیفون، به من ربطی ندارد موز و آناناس، به من ربطی ندارد ماشین گران، به من ربطی ندارد مبل و فرش و لوستر، به من چه از کرم ضدآفتاب و لوازم آرایشی، من اصلا دلار آزاد رو قبول ندارم...، من مسئول نانم، من مسئول بنزینم، من مسئول داروی ضروری هستم.
چه اتفاقی می افتد؟ سوبسید می دهد به نان و بنزین و دارو. و از آنجایی که اقتصاد همیشه به نفع اغنیاست. همون سوبسید نان و بنزین و دارو با کمی بالا پایین شدن می شود موز و مبل و کرم آرایشی.
کی موز و مبل و کرم آرایشی را وارد سبد ملت کرده؟ همون دولت وقتی که وضعش خوب بود.
نتیجه چی میشه؟ غنی غنی تر میشه، و روز به روز طبقه متوسط می ره ادغام میشه به طبقه ضعیف.
یه روزی میشه که دولت نه کاری به قیمت دلار داره، نه قیمت موز داره، نه قیمت مبل، خودش رو مکلف می دونه نان رو تامین کنه. و کسبه و تاجر و مغازه دار و کشاورز روز به روز ضعیف تر میشن و دولت دلش خوش میکنه به ۴ تا صنعت بزرگ غافل از اینکه اقتصاد با کسب و کارهای ریز می چرخه.
نهایتا هر اقتصاد دولتی حتی اگر نخواد هم به دام کمونیست می افته.
