«از مردم گروهی هستند که برای خداوند اَنداد و أمثالی قائلند و این أمثال را دوست دارند همانطوری که خدا را دوست می دارند. امّا آنهائی که ایمان آورده اند، محبّتشان به پروردگار از همه شدیدتر است.»
این آیۀ شریفه در مقام بیان این مطلب است که مؤمن هیچ نِدّی برای خداوند قرار نمی دهد و لذا هیچ محبّتی هم به غیر خداوند ندارد، مگر محبّت غیر استقلالی که این محبّت نیز در حقیقت از محبّت به خداوند نشأت گرفته است.
... یُحِبُّونَهُم کَحُبِّ اللَهِ بدین معنا نیست که اشکال کار کفّار فقط این است که أنداد را مساوی با خدا دوست دارند،
بلکه اشکال در این است که همانطور که خدا را دوست دارند، أنداد را هم دوست دارند (تشبیه در اصل محبّت است نه مقدار محبّت) چه محبّت أنداد بیشتر باشد و چه کمتر
پس اگر کسی در کنار محبّت خداوند به مخلوقی نیز ذرّه ای محبّت استقلالی داشته باشد، داخل در این خطاب خواهد بود.
