رفتم دکان کامپیوتر فروشی ، بعداز سلام علیکی و جور پرسانی گفتم: ببخشید این لپتاب من یک دفعه یی خاموش شد دکان د‌ار گفت: درست است یک نگاهی می‌اندازم. ممکن است Lcd سوخته باشد. اگر سوخته بود تبدیل کنم؟ گفتم بله لطفاً، خیلی احتیاج دارم گفت فردا بعد از ظهر بیایید تحویل بگیرید.
با خودم گفتم خوب یک ۷۰۰ ۸۰۰ افغانی افتادم به خرج و روز بعدش رفتم و خلاصه لپتاپ را سالم برایم تحویل داد.
گفتم: مصرفش چقدر میشه؟ گفت: هیچی، چیز مهمی نبود فقط کابل فِلَتش شل شده بود، محکم کردم همین.
تشکر کردم و آمدم بیرون... نشستم روی چوکی ولی دلم طاقت نیاورد. می‌توانست هر هزینه‌ای را به من تحویل کند. و من نیز خودم را آماده کرده بودم...
کنار مارکیت یک شیرینی فروشی بود. یک بسته شیرینی گرفتم و دوباره رفتم پیشش. گذاشتم روی میز ترميمگاهش و برایش گفتم: *دنیا به آدم‌هایی مثل شما نیاز دارد... لطفاً هیچ‌وقت تغییر نکنید*
از بالای عینکش یک نگاهی برم انداخت و متوجه موضوع شد. گفت؛ حرف پدرم را برم گفتی که چند وقت پیش فوت شد.
او نیز میگفت: *همیشه خوب باش و تغییر نکن حتی اگر همه برایت بدی کنند*
در راه برگشت به این فکر می‌کردم که تغییر در آدم‌ها به تدریج اتفاق می‌افتد. تنها چیزی که می‌تواند ما را در مسیر درستکاری و امانت‌داری حفظ کند یک جمله ساده از عزیزترین آدم زندگی ما است.
*آدمِ خوب! هیچ وقت تغییر نمی‌کند...*
*از هزاران، یکنفر اهل دل اند* *مابقی تندیسی از آب و گِل اَند*
تقدیم به تمام خوبان و کسانی که در مسیر خوبی هستند.
