درد اینجاست که ما همیشه کسانی را دوست داریم، که نداریم و از کس | پندنامه ✍️ 🇦🇫
درد اینجاست که ما همیشه کسانی را دوست داریم، که نداریم و از کسانی دلگیر می‌شویم، که در دلشان جایی نداریم و از کسانی زخم می‌خوریم، که خنجری سمت ما نگرفته‌اند و به توجه کسانی محتاجیم که هرگز توجهی به ما نداشته‌اند... آدم می‌نشیند در ذهنش با آدم‌ها خاطره می‌سازد، با آن‌ها وقت می‌گذراند، زندگی می‌کند، وابسته می‌شود، می‌جنگد، می‌رسد، در آغوش می‌گیرد و حواسش به این نیست که آدم‌ها طبق رویدادهای دنیای حقیقی زندگی می‌کنند و نمی‌توان طبق شواهد دنیای خیال، کسی را به نبودن و نخواستن و توجه نداشتن محکوم کرد! حال آن‌که آن آدم از همان ابتدا نبوده و اصلا قرار نبوده که باشد... ما را تله‌های ذهنی خودمان پیر می‌کند، نه آدم‌ها...
