2021-12-05 11:22:13
آنچنان در دل من دغدغه ی ویرانی ست
که گسل ها همه در بسترخود مدهوشند
به پریشانی من خرده گرفتند اما
همه از جام پریشانی من می نوشند
روی دار است همین پیکر خون آلوده
سنگ در دست چرا بر المم می کوشند
کلمه معجزه ای هست که بعد از قرنی
از تو بت ساخته بر شعر و شرت می جوشند
من که عریانم و سرد است حریم سخنم
خشکی گور مرا با گلایول می پوشند
یادگاری که من از خود به جهان بخشیدم
پاکی چشم رهاد است که از آن مدهوشند
#زهراخدابنده
2.6K viewsedited 08:22
ر
