انسان درباره چیزی که نمی داند
دروغ نمی گوید
و اگر کسی درباره چیزی اشتباه کرده
و حقیقت آن برای او روشن نشده
در صورتی که چیزی خلاف واقع بگوید
دروغ نگفته است
اساس دروغ از آنجا آغاز می شود
که شخص دروغگو کاملا حقیقت رابداند
ولی میخواهد آن را مخفی سازد
بنابراین ایده آل دروغگو
وجدان زشتی است
که به خودش حقیقت را می گوید
یعنی حقیقت موضوع را می شناسد
اما در ظاهر آن را انکار می کند
و در آن حال
که این دروغ از زبانش خارج می شود
عملا حقیقت را برای خودش هم
انکار می کند.
پس این حالت
نفی مضاعف دارای مقام بالاتری است
به این معنی که حقیقت
برای خودش هم وجود نخواهد داشت
و قدم اول او به این نتیجه رسیده است
حقیقتی را که برای او روشن بوده
در وجدان خود تاریک ساخته است
و با این توصیف می توان گفت
که عقیده اصلی دروغگو
برای خودش مثبت است
یعنی در قضاوت نسبت به خود
حالت اثبات گرفته است.
هستی و نیستی
ژان پل سارتر
گل رز
