2022-05-28 10:28:27
|
من بیمارم، شرور نیستم |
نمی‌دانم شما چقدر در فیلم و سریال‌های ایرانی با شخصیت‌هایی مواجه شده‌اید که رفتار‌هایی کاملاً خاص و حتی نوعی اختلال روانپزشکی، عصبی یا ذهنی دارند؟ نمی‌دانم چقدر بین خودتان با آن‌ها همانندسازی کرده‌اید یا این شخصیت‌ها و مشکلات‌شان برایتان باورپذیر بوده است؟
اغلب شخصیت‌هایی که در این فیلم‌ها معرفی می‌شوند در ذهن مخاطب ترس ایجاد می‌کنند تا جایی که کسانی که چنین مشکلاتی دارند سعی می‌کنند آن‌ها را انکار کنند، البته دیدن شخصیت‌های این‌چنین شرور و بدجنس با پیش‌داوری و انگ زیاد به بیماران هم همراه است. جوری که خیلی‌ها فکر می‌کنند هر کس اختلال روانی دارد، یا جنایت‌کار است یا پرخاشگر؛ تصویری اشتباه از یک بیماری.
اما چرا فیلمسازان ایرانی برای ساخت این سریال‌ها در این زمینه مطالعه نمی‌کنند؟ چرا آن‌ها از مشاوره‌های روانپزشکی تخصصی برای پروردن کاراکتر‌ها و ساخت آثارشان بهره نمی‌برند؟ آیا آن‌ها از اهمیت تأثیر چنین ساخته‌هایی بر ذهن و روان جامعه بی‌خبرند یا برایشان اطلاعات را فدای روایت و کشش داستانی می‌کنند؟ این سؤال‌ها را با چند بیمار اعصاب و روان و یک روانپزشک در میان می‌گذارم.
«من افسردگی دارم، اما محض رضای خدا حتی یک فیلم و سریال ندیده‌ام که بر اساس ویژگی‌های اصلی بیماری من ساخته شده باشد. در بیشتر این فیلم‌ها و سریال‌ها، افسرده‌ها آدم‌های تنبل و بی‌خاصیتی هستند که همه را اذیت می‌کنند، از زیر کار در می‌روند و بداخلاق و پرخاشگرند.»
این حرف‌های ساراست که سال‌هاست افسردگی دارد و تحت درمان است. در سریال‌هایی که او دیده برای درمان افسردگی بار‌ها تجویز‌های اشتباه شده، مثلاً اینکه اگر ورزش کنید حالتان کاملاً خوب می‌شود یا اگر مجردید ازدواج کنید و... این‌ها هیچ‌کدام درمان افسردگی نیست هرچند گاهی می‌تواند در درمان مؤثر باشد.
به طورکلی بدترین کاری که این فیلم‌ها می‌کنند بد جلوه دادن انواع اختلالات روانی و همچنین اطلاع‌رسانی غلط راجع به بیماری‌های روان است. گاهی شخصیت فیلم‌ها و سریال‌ها باید کاراکتری را به نمایش بگذارد که دارای اختلال روانپزشکی است در چنین شرایطی شاهد بوده‌ایم نقش آن فرد به همراه بیماری زمینه‌ای به درستی ترسیم نشده و علائم و نشانه‌هایی که از آن فرد نشان می‌دهند.
@Psycho_Approaches
7.1K viewsA Gh, 07:28
ر
