ما ملت امام زمانیم! یکی از ادلّه‌ی وجود امام برگزیده‌ی الهی د | روشنگر راستی
ما ملت امام زمانیم!
یکی از ادلّه‌ی وجود امام برگزیده‌ی الهی در میان امّت‌ها، بحث امتحان و ابتلای امّت‌ها به وجود شخص مشخّصی از حجّت‌های الهی است که اطاعت از او -که حامل امر و نهی پروردگار است- همان آزمون بزرگ بندگی امّت‌هاست. چه بسا به همین جهت باشد که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «هر که بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیت (شرک و گمراهی) از دنیا رفته است»، چرا که شناخت امام هر زمان و اطاعت از او، محور و پایه‌ی بندگی انسان‌هاست.
امام صادق علیه السلام در تعریف جایگاه امام در میان امّت، چنین فرموده است: « ... و [خداوند] خلق خود را به ايشان امتحان می‌فرمايد ...» (الصدوق، التوحید، ص167، ح1). از این‌رو، امیرالمؤمنین علی علیه السلام به عنوان اوّلین مورد از آزمایش ایمانی امّت اسلام برگزیده و معرفی شد و جبرئیل امین از سوی خدای متعال خطاب به رسول الله چنین فرمود: «ای محمّد! همانا پسر عموی تو آزمايش خواهد شد و نيز ديگران به وسيله‌ی او مورد آزمايش قرار خواهند گرفت» (المفید، الأمالی، ص76، ح2). این، همان آزمایش و ابتلایی است که خدای متعال بدان هشدار داده است: «آیا مردم گمان کرده‌اند، همین که بگویند: ایمان آوردیم، رها می‌شوند و آنان مورد آزمایش قرار نمی‌گیرند؟ (العنکبوت/2)» (الديلمي، ارشاد القلوب، ج2، ص180). ولی، امّت اسلام بعد از رسول خدا صلی الله علیه و آله در آن ابتلای بزرگ مردود شد تا آنجا که در وصفشان گفته شد: «ارتدّ الناس الّا الثلاثة».
بنابراین، خدای متعال امّت‌ها را به وجود امام هر زمانشان مورد ابتلا و امتحان قرار داده است تا به بندگی و عبودیت او از طریق اطاعت از حجّت او فراخوانده شوند. به عنوان مثال، حسن بن زياد گوید: به امام صادق عليه السّلام عرض کردم: منظور از آيه‌ی شریفه: «آیا ندیدی کسانی را که به آنان گفته شد: دست از جنگ بازدارید و نماز را بر پا دارید» (نساء/77) چيست؟ آن حضرت فرمود: اين آيه در شأن امام حسن مجتبى عليه السّلام نازل شد، زيرا خداوند به او دستور داد كه از جنگ [با معاويه] خوددارى نمايد. عرض کردم: منظور از اين قسمت دیگر كه می‌فرمايد: «ولی هنگامی که جنگ بر آنان لازم و مقرّر شد» چيست؟ فرمود: این، در شأن امام حسين عليه السلام نازل شده، زيرا خدا بر آن حضرت و بر جميع اهل زمين واجب كرد كه همراه آن حضرت بجنگند. (الأصول الستّة عشر، ص339، ح560).
بنابراین، کسانی که در زمان امام مجتبی علیه السلام بودند باید به تبعیت از امام زمانشان دست از جنگ می‌شستند و کسانی که در زمان امام حسین علیه السلام بودند اگر یزید شروط آن حضرت را پذیرفت که هیچ، وگرنه بایستی همراه امام زمانشان با یزید می‌جنگیدند و تن به هیچ مصالحه‌ای نمی‌دادند.
حال، وظیفه‌ی امروز ما چیست؟
آیا باید به مانند امام حسن علیه السلام از جنگ دست بشوییم و یا چون امام حسین علیه السلام دست به شمشیر بریم؟
امام زمان ما حضرت مهدی علیه السلام در غیبتی طولانی به سر می‌برد. از رسول خدا تا امام عسکری علیهم السلام به این مسئله اشاره نموده و بدان وعده دادند که امام آخرین در غیبتی طولانی به سر خواهد برد. مثلاً: مفضّل بن عمر جُعفى گويد از امام صادق علیه السلام شنيدم که می‌فرمود: «... به خدا سوگند که امام شما مدّتى از عمرش غايب باشد و شما بدان آزمايش شويد تا آنجا که «گويند مُرده است يا نابود شده و یا در كدام درّه رفته؟». چشم مؤمنان بر او سخت بگريد و چون امواج دريا [ی فتنه‌ها] زير و رو شوند و كسى نجات نيابد مگر آنكه خدا از او پیمان گرفته و ايمان را در دلش نقش كرده و با روحی از سوی خود وی را تأیید نموده باشد» (الصدوق، کمال الدین، ص347، ح36).
بنابراین، امتحان و ابتلای بزرگ امّت حضرت مهدی -ارواحنا له الفداء- #غیبت امام زمانشان است. بیش از هزار سال است که امّت اسلام به این امتحان بزرگ الهی مبتلاست و نسل‌ها در پی هم آمده و رفته‌اند و همگان به این ابتلا مورد آزمایش قرار گرفته‌اند که آیا بر #ولایت امام زمانشان می‌مانند و یا آنکه در این غیبت ولیّ خدا، اطاعت کس دیگری را بر خود لازم شمرده و به دنبال او می‌روند؟!
ما ملّت امام زمانمان هستیم. ما ملّت آقا بقیةالله الأعظم هستیم که در دوران غیبت ایشان به سر برده و تنها به ولایت ایشان باورمندیم. ما، نه ملّت امام حسینیم و نه ملّت امام حسن. آن کسانی که به دنبال این شعارها هستند منویات دیگری را دنبال می‌کنند!
