درمان بی‌ارادگی امت، هدف امام حسین علیه‌السلام از انقلاب ب | شهید سید محمدباقر صدر
درمان بی‌ارادگی امت، هدف امام حسین علیه‌السلام از انقلاب
بی ارادگی مرضی بود که امام حسین علیه‌السلام با رفتار رهبرانۀ خود آن را درمان کرد؛ رفتاری که آخرین بخش از آن را در روز باشکوه عاشورا به نمایش گذاشت. حال که مقدر شده بود فداکاری، درمان این بیماری باشد، پس بایسته بود تا این فداکاری هم‌پای ژرفای بیماری در جسم امت، ژرف باشد و هم‌پای گستره‌اش در هستی امت، گسترده باشد.
وقتی حسین(ع) رو به‌سوی عراق گذاشت تا در جایگاه کسی که علیه جاهلیتِ واپسگرای اشغالگر انقلاب کرده، مسئولیت های بزرگ خود را به عهده گیرد، از سوی کسانی که در آن روزگار «خردمندان مسلمانان» نامیده می شدند، با سِیلی از اندرز روبه‌رو شد؛ آنان که تهوّر را ناصواب می‌دانستند و هم‌رأی بودند که رفتار امام رفتاری طبیعی نیست؛ ازاین‌روی امام را از مرگ می ترساندند و با ایشان از نتایجی سخن می گفتند که امام علی و امام حسن علیهماالسلام در نبرد داغ خود با امویان به‌دست آوردند و برای تندرستی او ابراز نگرانی می‌کردند.
آن اندرزگویان ـ که اهل رتق‌وفتق امور در جامعه بودند ـ از فداکاری تصوری نداشتند، جز تصور کودکی از دریا. اندرزهای آنان پرده‌ای از فروپاشی روانی ژرفی را به نمایش می‌گذاشت که سران مسلمین را فراگرفته بود؛ کسانی همچون عبدالله‌بن‌عباس و عبدالله‌بن‌عمرو و عبدالله‌بن‌جعفر. بگذریم از جمهور مردمی که از سویۀ رفتاری و ارزشی دوچندان در این فروپاشی به‌سر می‌بردند.
حسین علیه‌السلام با چنین رفتارِ مطلقاً سلبی‌ای روبه‌رو بود؛ هرچند اشتیاق برای رهایی وجود داشت و گرچه این انقلاب بزرگ همۀ ویژگی های یک ناجی را داشت: قدرت، اخلاص، تصمیم و….
امامان اهل‌بیت علیهم‌السلام، صفحه ۵۴۷ محرم ۱۴۴۴ مجموعه #احیاگر_اراده‌ها را از صفحات رسمی پژوهشگاه شهید صدر دنبال کنید. @shahidsadr
