يك سال است كه داغ بر دل و درد در قلبهایمان داريم. يك سال صبوري | محمدرضا شجریان
يك سال است كه داغ بر دل و درد در قلبهایمان داريم. يك سال صبوري... طي اين یك سال خيال ميكردیم خاكسپاری و روز واقعه سخت ترین روز عمرمان است اما فردا و فرداهایش.... روزهای بعد و چهلم ، روزهای تعطیلی‌های طولانی‌مدت... و روزهای سخت بعد که با چشمانمان دیدیم. نکاتی که از زبان ما بیان می شود عاری از هرگونه جهت گیری سیاسی است چرا که عالم هنر دور از آلودگی های سیاسی است و ما صرفا به جهت آنکه یکی از مفاخر تاریخ معاصر در این خاک آرمیده نیاز داریم که در این مکان آرامشی حکم فرما شود. این آرامش حداقل توقع ما از کسانی است که قدرت انجامش را دارند. برای اسطوره ای چون شجریان باید اتفاقات بزرگی می افتاد ، عزاداری نکردیم مراسمی درخور نگرفتیم نه یادبودی نه جایگاه مناسبی... روزی که این سنگ سرد را گذاشتند هر کدام از ما در هرجایی که بود از درون ویران شد مگر فردوسی زبان و شجریان موسیقی ایرانمان را زنده نگه نداشته؟ پس چطور همه ی آنها که باید دست به دست دادند تا نامش به فراموشی سپرده شود؟
روزهای نخست بود نوشتم سه ماه، شش ماه یک سال بعد منتظرم واقعی ها را ببینم یک سال است جز تعداد انگشت شمار واقعی ها ندیدم. حداقل خواسته ی ما احترام و آرامش در روزهای خصوصا مهم است. شجریان جز مهر و عشق نیست پس چطور ممکن است اینهمه بی مهری ؟ طی این یک سال تقریبا هر هفته اینجا بودم از گل و برگهای پژمرده دیدم تا بردن به ناکجای عکسها و آثاری که عاشقان با اشک سرد و روی زرد آوردند.
پیگیری و صحبت کردم ، جوابی که قانع شوم نگرفتم. اگر آرامگاه فردوسی با آن عظمت نیرو ندارد من نیرو دارم. صدها نفر عاشق دل باخته هستند که ساعتی یک نفر بیاید اینجا را در شان استاد تمیز و گل باران کند. *کمترین خواسته ی ما همین است که حداقل فرصت شرایط عادی داشتن بدهند! *عکس ها و شمع ها و‌گل هایمان را نگیرند وسایلمان را نگردند... *بازخواستمان نکنند که چرا عاشقیم و از کی عاشقیم.. ما از کودکی با شجریان راه زندگی آموختیم ما با شجریان رسم ادب و انسانیت آموختیم شعر و کلام آموختیم ما بی خطر ترین و مظلوم ترین هاییم.
امیدوارم مسئولین و خانواده ی شجریان بزرگ در کنار این غم عظیم کنارمان باشند و کمکمان کنند وقتی هزار کیلومتر از جنوب و شمال می آییم آرامش را از ما دریغ نکنند و به ما نگویند بروید خانه‌تان! *ما ترس از فردای کودکانمان داریم از فردای بی هنر و فرهنگ و تمدن از فردای بی فردوسی و شجریان مثل امروز بی بسیاری بزرگان تاریخ!* که راه روشن زندگی آموختن است و طریق عشق. در نهایت با تقدیم درود و‌احترام آیا وقت آن نرسیده که جامعه ی فرهنگی ما به عنوان الگوی اخلاقی و قانون مداری با رعایت همه ی توصیه ها رفتار و عملی در شان فرهنگ و هنر ایران عزیزمان برای خسرو آواز و ناجی موسیقی اصیل این مرز و بوم داشته باشند؟
