وقتی قراره بیام پیشت جاده انقدر طولانی می‌شه که انگار هیچ‌وقت | -تجربم کن!
وقتی قراره بیام پیشت جاده انقدر طولانی می‌شه که انگار هیچ‌وقت قرار نیست ببینمت. انتظار کش میاد و کش میاد؛ درست برعکس زمانی که قراره از پیشت برم. وقتی از پیشت می‌رم جاده کوتاه و کوتاه‌تر می‌شه و انگار توی کم‌ترین زمان می‌رسم به دورترین نقطه. نقطه‌ای که از تو و آخرین جایی که چشم‌های اشکیت رو دیدم خیلی دوره. دارم میام پیشت و زور شوق دیدنت به ترس از لحظه‌ی خداحافظی نمی‌رسه. دارم میام پیشت و به رفتن فکر می‌کنم. به این که این جاده‌ی طولانی موقع خداحافظی کوتاه‌ترین پله به دورترین نقطه و من وقتی نباشی غریب‌ترین می‌شم. به این که هردفعه با چشمای اشکیت بدرقه‌م می‌کنی فکر می‌کنم و هردفعه بیشتر از قبل طاقت دیدنشون رو ندارم. قلبم به شوق دیدنت می‌تپه، چشم‌هام به شوق پرستیدنت بازه، لب‌هام به شوق بوسیدنت نفس می‌کشن و گوش‌هام به شوق شنیدنت از همیشه شنواترن و برعکس، قلمم از همیشه ساکت‌تر. به قول قبانی "چون عشقم به تو بالاتر از کلمات است بر آن شدم که خاموش شوم."
-نهنگ
