هوالعلی العظیم خدا رحمت کند آن ولی الهی را که می فرمود ای | تذکرة الاولیاء
هوالعلی العظیم
خدا رحمت کند آن ولی الهی را که می فرمود اینکه گفته اند: "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" یعنی باید نتیجتا خودت بفهمی که هر روز از روزهایی که در برابرت قد علم میکند و چالشی جدید از ترکیب اسماء را در برابرت به رشته می کشد یک سیدالشهدایی در آن روز هست و یک یزیدی که تو در حال ایجاد حاکمیت برای آن هایی.
آیا قبول داریم برهوت زمین وجود ما سالهاست پادشاه خویش را گم کرده است؟ چه بسا سوزش دل ها و اشک ها در این عزای سیدالشهدا بی نسبت با آن نباشد که باطن ما طالب تاج گذاری پادشاه خویش در سرزمین دل است. نکند ما طوری عمل کرده ایم که هر روز خالق گودالی بوده باشیم و قتلگاهی را به راه انداخته و مایه ی شادی یزید روز و دورانمان بوده باشیم. سلطنت اباعبدالله بر دلها در این مجالس با اشک و توجه به ساحت او محقق می شود و چه کارکرد شگفتی دارد. چه بسا در رویا یا بیداری ببینیم که تاجی از آسمان بر سر سالار شهیدان قرار می دهند.این دیدن مربوط به سرزمین ماست وگرنه او که پادشاه عالم حقیقت بوده و هست، مهم این است که مالک و تاجدار سرزمین دل ما کیست؟
انسان مختار و قوی است و این اختیار به او اجازه میدهد حاکم این سلطنت را خود انتخاب کند. کربلا نقشی از این حقیقت در پرده ی زمان و مکان بود تا انسان بداند در طبقات وجود تمام نقوش قابل تکرار و بدون زوالند. اگر اجازه ی اشک ریختن داریم،بدانیم که اباعبدالله علیه السلام هجده هزار نامه از کوفه ی دلمان برای ما نوشته است تا مالک سرزمینمان باشد اما این وابسته به خواست ماست.دعوت از او برای حاکمیت خود در این سرزمین مسبوق به خواسته و لطف و عنایت اوست اما پایبندی به آن دعوت و شکیبایی در تطبیق وجود خویش با آن همه نامه که از او بر دستان ما نقش بست چیزی بود که برای معدودی از کوفیان و برای عده ی قلیلی از ما رخ می دهد.دعوت از او به اوست و او کار خویش را به درستی انجام میدهد،این ما هستیم که در حین کار اعتماد را از دست داده و از حکومت او پشیمان می شویم. اگر حسین علیه السلام را پادشاه این برهوت قرار دادیم او اباعبدالله(پدر بنده گان خدا) است و با خود حکومتی را در مملکت هستی مان به راه می اندازد که وزرای آن ابالفضل العباس و علی اکبر سلام الله علیهما با تشکیلاتی اعجاب آور خواهد بود که خود بهتر می دانند این زمین را چه طور از برهوت به لاهوت مبدل کنند.
این دارایی و فرصت در برابر ماست و تحقیقا زمان بردار نیست . اگر او حاکم گشت ایام ذیل وجود او معنا خواهند شد،چرا که یوم ها یا بهتر بخوانیم تجلی ها،هستی خویش از او میگیرند و داستان "کل یوم هو فی شان" در منظر شهود برای انسانِ تحت حاکمیت خویش را،طور دیگری به نمایش میگذراند.
شبهای قدرِ محرم را دست کم نگیریم و این خواسته را مستقیما از حضرت صدیقه سلام الله علیها بخواهیم تا عصر عاشورا تاجگذار سیدالشهداء در این برهوت های وجودمان باشیم. خوشا آنان که این حکومت را حداقل در عرصه ی مثال خویش می بینند. مافوق آن که مشتهای اولیاست...
