راسته که ما شبیه رفیق‌هامون میشیم!؟... تو یه بررسی جالب | توییتی
راسته که ما شبیه رفیق‌هامون میشیم!؟...
تو یه بررسی جالب و جذاب، کارولین پارکینسون(Parkinson) از دانشگاه کالیفرنیا دنبال این بود ببینه "راسته که ما شبیه دوست‌هایی میشیم که بیشترین وقت‌مون رو باهاشون می‌گذرونیم؟"و واقعا ”تو اول بگو با کیان زیستی/ پس آنگه بگویم که تو کیستی!“
واسه رسیدن به جواب پژوهشگرها از ۲۷۹ دوست دعوت کردن که تو مطالعه شرکت کنن. روند انجام آزمایش هم این مدلی بود که تو مرحله اول شرکت کننده‌ها باید یه مجموعه کلیپ در حوزه‌های مختلف علمی، سیاسی، کمدی و موزیک ویدئو از خواننده‌های مختلف رو تماشا می‌کردن و...
تو مرحله دوم و همزمان با تماشای این کلیپ‌ها، فعالیت‌های مغزی شرکت کننده‌ها با استفاده از fMRI ثبت میشد و تصویربرداری‌های مغزی ثبت شده از نظر ساختار و شباهت ادراک و پردازش و تحلیل داده‌ها کنار هم قرار می‌گرفت...
خروجی جالب بدست اومده از یافته‌ها نشون می‌داد؛
"هرچی به یه فردی نزدیک‌تر باشی، مغزت رنگ و بوی مغز اون رو خواهد گرفت و مغزها شبیه به هم میشه".
به بیان دیگه؛
وقتی پژوهشگرها پاسخ‌های عصبی مغز رفقای صمیمی رو کنار هم قرار دادن، متوجه شدن فعالیت‌های مغزی دوست‌های نزدیک تو مشاهده و پردازش مسائل خیلی شبیه به همه و نوع درک و واکنشی که یه فرد به یه اتفاق داره، خیلی شبیه به دوستیه که بیشترین صمیمیت رو با اون احساس می‌کنه...
این ماجرا تا جایی مهمه که دکتر پارکینسون میگه؛ تنها با دیدن واکنش مغز یه آدم به یک کلیپ، شما می‌تونید پیش بینی کنید که رفیق این فرد تو جمع کیه!...
خلاصه که؛
ما میانگین چیزی هستیم که دور و برمون قرار داره، ورودی‌ها رو تو تنظیم کن، خروجی‌ها خود به خود تنظیم میشن.
