پساساختارگرايي به ما مي آموزد كه چگونه همواره كوشيده ايم با تق | غروب بتان
پساساختارگرايي به ما مي آموزد كه چگونه همواره كوشيده ايم با تقليل واقعيت هاي پيچيده به دو قطبي هاي متضاد مانند بد-خوب، زن-مرد، سياه-سفيد و... واقعيات پيچيده و خاكستري را ساده تر و قابل فهم تر كنيم؛ همين اما يكي از دلايل سطحي نگري و ناتواني جمعي در درك پيچيدگي هاي واقعيات پيرامون ماست؛ مدت هاست طرفداران بازگشت سلطنت مي كوشند با مقايسه ي رژيم اسلامي و رژيم پهلوي شرايطي را فراهم كنند كه مخاطب خود را ناگزير از انتخاب بين دو گزينه ي تحمل شرايط فعلي و يا بازگشت سلطنت ببيند و با تاكيد بر آزادي هاي اجتماعي در حكومت سابق و بدون هيچ اشاره اي به سركوب و خفقان سياسي كه مشخصه ي حكومت پهلوي بود، بازگشت سلطنت را گزينه ي بهتري تصور كند؛ رژيم اسلامي نيز در تقليل مسائل به اين دوگانه ي متضاد كاذب منافعي دارد كه كمترين آن انتساب هرگونه مخالفت به سلطنت طلبان و دشمنان خارجي است كه بهانه ي سركوب هر اعتراضي است و به عنوان مثال از ميان حركت هاي جنبش دانشجويي تنها بخشي بسيار حاشيه اي و تقريبا بي تاثير را در رسانه ها معرفي كردند كه با سلطنت طلبان در ارتباط بودند درست مثل اعتراضات جنبش سبز و انتساب آن به موساد و سلطنت و...؛ واقعيت اما اين است كه انتخابي در كار نيست و احتمال آن كه معجزه اي پس مانده هاي خاندان رضاقلدر را به ايران بازگرداند و قدرت را به آنها تحويل دهد به اندازه ي احتمال به قدرت رسيدن نوادگان قاجار يا بابانوئل يا... است؛ اصولا مقايسه ي دو حكومت غلط است زيرا اين سيستم ادامه منطقي همان سيستم است؛ پهلوي بود كه ماشين تحرير و كتاب را به جرم سياسي بدل كرد، ساواكش آخرين مدهاي خشونت را از غرب و اسرائيل سوقات آورد؛ پارنويا و ترس او از اقليتي چپ گرا و سركوب شان آنها را به مبارزه ي مسلحانه واداشت؛ او بود كه "كمربسته ي امام رضا و دوستار دين بود و در بيماري از دست امام علي آب نوشيده بود و...". بيسوادي و خصوصا ناآگاهي سياسي، اجتماعي، ترويج خرافات و خشونت نتايج حكومت پهلوي بود و جمهوري اسلامي فرزند خلف ازدواج بين خشونت و بيسوادي است ... به ياد داشته باشيم كه انتخابي بين دو گزينه در كار نيست و مقايسه ي دو پديده كه دليل و دنباله و نتيجه ي هم اند اشتباه است و به جاي اين دوگانه ي متضاد تقلبي گزينه هاي بسياري هست كه برعكس انتخاب بين اين دو جعلي و غيرممكن نيستند و عملي تر و ممكن تر از بازگشت شكوه مند شاهزاده! و حكومتي است كه دوباره به شاه-خدا-ملت و حزب رستاخيز و انقلاب ديگري خواهد انجاميد؛ چرا بايد با گذشتن از جان خود ستم را سرنگون كنيم و "آقابالاسر" ديگري جايگزين ديكتاتور فعلي كنيم؟ آيا نبايد پس از اين همه آزمون و خطا اين بار دايره ي تاريخ را بشكنيم و به جاي تعويض آدم ها، بر سرنوشت و آينده ي خود مسلط شويم؟
