۳۰ بهمن ۱۳۶۴ (۱۹فوریه۱۹۸۶) بخش اصلی یا هسته مرکزی ایستگاه فضای | VostokAero
۳۰ بهمن ۱۳۶۴ (۱۹فوریه۱۹۸۶) بخش اصلی یا هسته مرکزی ایستگاه فضایی «میر» با پرتابگر سنگین «پروتون-کا» از بایکونور به فضا پرتاب شد. بخش اصلی* نه فقط دارای فضای پذیرش و اقامت فضانوردان بود، که به صفحات خورشیدی و شش پذیرش‌گاه یا جایگاه الحاق** برای اتصال با بخش‌های دیگر نیز مجهز شده بود. ماژول اول میر با معرفی امکانات و طراحی جدید (که حتی پیشرو تر از ایستگاه بین‌المللی کنونی دانسته می‌شود) در زمانی به فضا پرتاب شد و در مدار قرار گرفت که به دلیل برخی چالش‌های فنی و نیز برخی مشکلات پیش‌آمده در برنامه پروازهای سرنشین‌دار شوروی، ایستگاه «سالیوت-۷» همچنان در مدار اما بلااستفاده و بلاتکلیف مانده بود.
در ساخت ایستگاه «میر» نزدیک به ۳۰۰ سازمان و ۲۰ وزارت‌خانه و ارگان مشارکت داشتند. ایستگاه «میر» در زمان فعالیت خود (از ۱۳۶۴ تا ۱۳۷۹) پذیرای ۱۵ ماموریت و ۱۰۴ فضانورد از ۱۲ کشور دنیا بود. میر تا سه برابر بیشتر از عمر طراحی آن در مدار بود و در ۲۳ مارس ۲۰۰۱ (فروردین ۱۳۸۰) در بخش جنوبی اقیانوس آرام به دریا سقوط کرد و پایان یافت.
جدای از امتیازات فنی متعدد و دیرپایی به معنای واقعی کلمه نسبت به سری ایستگاه‌های فضایی «سالیوت»، ایستگاه فضایی «میر» گام بلند فضانوردی سرنشین‌دار شوروی/روسیه و دنیا در زمینه اقامت طولانی مدت بشر در فضا بود و از این نظر جزو اولین‌ها محسوب می‌شود؛ چنان که رکورد طولانی‌ترین اقامت انسانی در فضا که در «میر» رقم خورد، همچنان پابرجاست.
درباره تصمیم به پایان کار میر
محمدحسین بختیاری _____________ * Базовый блок ** Стыковочный отсек
متن اصلی: 19 февраля 1986 года с космодрома "Байконур" запустили орбитальную станцию "Мир". Первый базовый блок предназначался не только для размещения экипажа. Он был оборудован солнечными панелями и шестью стыковочными отсеками для соединения с другими модулями. Над строительством "Мира" работало около 300 организаций и еще 20 министерств и ведомств. За время своего существования станция приняла 15 экспедиций и 104 космонавта из 12 стран. "Мир" прослужил в три раза дольше, чем планировалось, и в марте 2001 года станцию затопили в южной части Тихого океана. @vostokaero
