ما هنوز حالا حالاها راه داریم تا رسیدن و گذر کردن از نقطه سیاه | یک گورخر درونگرا
ما هنوز حالا حالاها راه داریم تا رسیدن و گذر کردن از نقطه سیاهی و نجاستی که از سیستم و مدل جهان‌شناسی آخوند به مفاهیم نگاه نکنیم، من، تو، ننه من، ننه تو نداره، همه‌امون یک گوهی هستیم که زیر خواب آخوندیم، هنوز همه‌امون تو خلوت به زن‌امون شک داریم، هنوز پارانوئید و بیماریم. راه بده به دخترمون تجاوز می‌کنیم هنوز زن، از نگاه ما جنس کمتر و مستحق آتش جهنم هست هنوز مرد از نگاه بیمار زن ایرانی، بصورت دیفالت خیانتکار، کثیف و قاتل میاد. زن ایرانی، هنوز هم از ترس اینکه باباش بهش شب تجاوز نکنه شبا بیداره این‌ها یعنی آخوند زنده هست، نذری خوری هنوز هم یکه تاز اندیشه ایرانی از هر نژاد و رنگ‌اش هست. هنوز سکس و ارگاسم از نگاه زن شیعی_ایرانی( از استاد، نویسنده و محقق‌اش بگیر تا اونی که توی کَلیفرنیا استاد دانشگاه هست)تا اون زنک سرتاسر نجاست فرانک عمیدی و فمینیست لندن نشین، کاری زشت و کراهت واره، نمی‌تونه چندتا متغیر باهم رو هندل کنه،تو نگاهش مثلا یک زن سواد نداره ولی نجیب هم هست، خیلی بهتر از اینکه واااای خانومه اونجاش پیداست. چون نجابت رو بر بینش ارجع می‌دونه، زن نذری خور، قائل به درک چند وجهی نیست، هول می‌کنه، خودش رو بی هویت و دچار اختلال تصور می‌کنه، مثلا نمی‌تونه هم آزاد باشه هم لخت. هم ارگاسم بشه هم شرم نکنه، هنوز مبتلا به واژینیسموس هست، هنوزم روش نمیشه بلند بگه کص، یا آب، هنوزم از بدن خودش متنفر هست، هنوزم شرم داره از لمس تن خودش. اینارو بنا به اختلالات نذری خوری پدران و مادرانش همچنان تابو می‌دونه، انگار فکر کردن و حرف زدن راجع به زنانگی و بدنش، گستاخی و بی‌نزاکتی هست، برای همین زیر پتو ارضا می‌کنه خودش رو، پر از عقده‌های جنسی و احساسات سرکوب شده‌اس، چون فریاد زدن رو نوعی ارتکاب زن بد، زن خراب دیده
