حالا من که عددی نیستم شما بزرگواران رو نصیحت کنم، ولی یه کم در | یک گورخر درونگرا
حالا من که عددی نیستم شما بزرگواران رو نصیحت کنم، ولی یه کم درد و دل کنم با پدر و مادر‌های ایرانی. اگر این متن رو می‌خونید، به جای این مرخرفات که مشتی خروار و استعداد سوزی و آتش زدن به فهم و شعور کودکان‌اتون هست موسیقی رو جایگزین آموزش بچه‌ها کنید. کلاس شاهنامه خوانی، داستان خوانی، نمایشنامه خوانی و داستان نویسی، کلاس «فبک»(فلسفه برای کودکان) بهترین انتخاب می‌تونه باشه. در جهانی که به یکباره هوش مصنوعی و تکنولوژی همه چیز رو دگرگون می‌کنه، شما موظف هستین تا به کودکان‌اتون یادگیری یک زبان ماشین، برنامه نویسی و زبانی بین‌المللی بیاموزید. کودکان ما برای درک فردایی بهتر نیاز به، صبر، شکیبایی و دلبستگی ایمن، عزت نفس کافی، شعور و بینش درست، رویکردهای تربیتی علمی برای حل هیجانات و بازخوردهای احساسی در آینده دارند، اگر بدونید که بزرگسالان امروز چه شب‌ها و صبح‌هایی پشت تلفن برای من از گریه‌ها و زاری‌ها و افسوس‌هاشون تعریف می‌کنند، به همین سادگی تن به این ماشین‌های تربیتی، کودن سازی، دیکتاتور سازی و نخبه‌های تقلبی نمی‌دادین. اونارو مبتلا به این ابتذال و لجنزار شیادان نمی‌کردین، برای چی؟ برای چهارتا تعریف و تمجید تو دید عمه و خاله و دایی که هیچ ارزشی برای روح و احساس و موجودیت بچه‌هاتون ندارند. روزی گفتم بدترین بیماری کودکان ما، زندگی نزیسته پدرها و مادران‌اشون هست. هیچ استعداد و برنامه ریزی در جهان هستی از قبل وجود نخواهد داشت، زندگی طوفانی از نشدن‌ها، شدن‌ها، تلاش، شکست، احتمالات و آموزش‌های مختلف هست. استعداد به نظرم در یک تعریف به آموزش، تداوم و انتخاب خلاصه میشه. هر کودکی جدای از سطح بهره هوشی، هوش هیجانی یک استعداد بالقوه و گنجینه هست، کافی جسور بودن، چگونگی درک شکست‌ها و پیروزی‌هارو متوجه بشه، هر کودک حق انتخاب برای راه آزادی، آزاد اندیشی و انتخاب در محور اختیارات بر مبنای توانایی‌های خودش رو داره. ما نخبه نمی‌خواهیم، کودکی مارا به بازی نگیرید.
