معمولا وقتی کسی میاد پیش ما درباره احساسش صحبت کنه یا از مشکلش | |•گاه‌نوشت•|
معمولا وقتی کسی میاد پیش ما درباره احساسش صحبت کنه یا از مشکلش درد و دل کنه، ما یکی از این عکس‌العملهای اشتباه رو داریم: -خیلی سریع شروع میکنیم برای مشکلش راه حل پیشنهاد میدیم. -بحث رو به خودمون و احساسات و مشکلاتمون برمیگردونیم. -یا به طور ازار دهنده‌ای مثبت هستیم و امید میدیم هیچکدوم از اینها کمکی نمیکنه و بیشتر باعث میشه که طرف حس کنه درکش نمیکنیم. به جاش چی بگیم؟ به حرفاش بدون اینکه بپریم وسطش گوش کنیم و یه چیزی مثل « من کاملا درک میکنم چرا تو این حس رو داری» بگیم. یا «اگه من جای تو بودم هم همین احساس رو داشتم» یا « چیزی که میگی خیلی خیلی مشکله و احساست قابل درکه» اینکه احساس کسی که داره باهامون حرف میزنه رو تایید کنیم به این معنی نیست که با حرفی که میزنه موافقیم، ممکنه ما با کاری که کرده یا منطقش مخالف باشیم، ولی همچنان بتونیم حسش رو بفهمیم و با همدلی کردن باهاش حالش رو بهتر کنیم.
