سال‌های دور، در آغاز جوانی تصمیم گرفتم قرآن حکیم را به طور کام | جامعه شناسی صلح
سال‌های دور، در آغاز جوانی تصمیم گرفتم قرآن حکیم را به طور کامل بخوانم. نه از آن خواندن ها با نیت ختم تندتند که سطحی است و نمادین. بلکه قصد داشتم در نکته هایش تأمل کنم. در آرایش بیاندیشم. اینگونه شد که در آیات دقیق می شدم. فلذا برخی عبارات را در دفترچه کوچکی یادداشت می کردم. تلاش می کردم تحلیلشان کنم. حتی چند منبع مختلف را در باب ترجمه تطبیق می دادم. از آن بین بهاالدین خرمشاهی، الهی قمشه ای، طاهره صفارزاده، مکارم شیرازی را به یاد دارم. ترجمه استاد خرمشاهی را دوست تر داشتم.
اینها را گفتم که بگویم یکی از آیاتی که شدیداً مرا متأثر کرد و آن سال‌ها نوعی جهش و تحول در جهان‌بینی من ایجاد نمود آیه ۷۶ سوره انعام بود.
[ فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأى كَوْكَباً قالَ هذا رَبِّي فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلِينَ / پس چون شب بر او پرده افكند ستاره‌اى ديد، گفت: اين پروردگار من است. پس چون غروب كرد، گفت: من افول کنندگان را دوست ندارم].
این سخنان از زبان ابراهیم خلیل ا... به روایت کتاب مقدس مسلمانان است. بعدتر نیز کتاب «ترس و لرز» کگور فیلسوف اگزیستانسیالیست دانمارکی را درباب او خواندم و باز بر ساختار ذهنم اثرگذار بود. گمانم بیست و چند ساله بودم. تأملات و تحولاتی که همچنان ادامه دار است و با مطالعه و مکث همراه.
اکنون بیش از یکی دو دهه از آن سال‌ها گذشته است. امروز بنا نداشتم مطلبی در اینباره بنویسم اما با مشاهده پیام های تبریک عید قربان، مجددا به ابراهیم اندیشیدم. به بازتولید ساختارهای ایمان در جوامع نو!
شاید بتوانم با برادران و خواهران مسلمانم به عنوان بخشی از بدنه اجتماعی و در حال تحول ایران چنین بگویم که: سزاست در خلال تبریکات، به تفکر در خصلت های رویداد و فضیلت های اخلاقی بپردازیم. در آیه ی فوق تأمل کنیم و بیاندیشیم که چه تعداد «خورشید افول کننده» در آسمان زندگی مان قرار داده ایم و به خطا خداوندگاران روزگار ما شده اند! اینگونه بیش از قربانی گوسفندان، به قربانی رذالت های درونی خویش التفات خواهیم داشت!
با اهدای سلام و ارادت عباس نعیمی جورشری | جامعه شناس ۱۹ تیر ۱۴۰۱ @abbasnaeemi
