تهران مدت‌هاست که دیگر یک شهر واحد نیست؛ تبعیض حالا در پایِ‌تخ | عبدالرضاسلطانی
تهران مدت‌هاست که دیگر یک شهر واحد نیست؛ تبعیض حالا در پایِ‌تخت، صفتِ و تعریفی از فاصله طبقاتی نیست. آنچه قابل رویت است، ترسناک‌تر از تخیلی و فانتزی‌ترین فیلم‌های ژانر وحشت است. روزگاری دهلی نماد این شکاف و درّه‌ی تبعیض بود، اما حالا به‌نظر تهران، در حال کسب این رتبه افتخار آمیز(!) است. فهرست موارد مدنظر را حتی نمی‌توان به‌شماره در آورد، اما تنها به این جمله بسنده می‌کنم که این فاصله و تبعیض، که روی دیگر و نام دیگر ظلم است، وحشتناک است. در یک‌سوی شهر مردم برای کسب لقمه‌ای نان، از همه حقوق اولیه و انسانی خود، تهی می‌شوند و تنها چندکیلومتر بالاتر، در کافه‌رستوران‌های مجلل و فوق اشرافی، که بعضا از قبل رزرو و به اصطلاح به‌صورت VIP، از دسترس عموم مخفی و محدود شده، دیگرانی که عمدتا ماحصل و خروجی رانت و سیستم نه‌چندان سالمِ اقتصادی هستند، به‌گونه‌ای زندگی می‌کنند که گویی لاس‌وگاس، موناکو، یا گران‌ترین مناطق کره زمین هم باید برای درس‌آموزی از این سطح از بریز و بپاش، مدتی به این مناطق بیایند. این عدم تعادل معنویِ ناشی از بی‌عدالتی و ستم، این شهر را کن‌فیکون خواهد کرد، حالا چگونه و چطور و کِی، الله اعلم!
