عصر یخبندان و بهار صلح زشتیِ چهره جنگ را نمی‌توان در چارچوب | عبدالرضاسلطانی
عصر یخبندان و بهار صلح
زشتیِ چهره جنگ را نمی‌توان در چارچوب لغات، عمق کلمات، زنجیره جملات و یا حتی تصاویر تقطیع شده، محدود و معنا کرد؛ فارغ از آنچه تقصیر و مقصر می‌نامیم، اوکراین رسما به ویرانه‌ای تمام عیار مبدل شده که چند میلیون نفر انسان، از حداقل امکانات رفاهی محروم شده، سرپناه و عزیزان خود را از دست داده، و با کوله‌باری از غم و رنج، آواره دیار غربت شدهاند. قاب خاطرات و محل زندگی بسیاری برای همیشه محو شده و جز مشتی خاکستر و شاید عکس‌های یادگاریِ باقی مانده در گوشی و چه‌بسا ذهن مردم، چیزی از شهرهای اوکراین باقی نمانده است، و آینه نگاهِ پر بغض و اشک‌های داغ و جاریِ مردم مظلوم اوکراین، آینه‌ای‌ست تمام‌نما، از روال متمادی و پر محنت بشر در چند صدسال گذشته. آرزوهای کوچک و بزرگ مردم، همچون غباری که بر فراز شهرهای این کشور سایه افکنده، سیاه و دود شده و آتش جهالت، فرزندان انسان را به سوگ نشانده؛ حالا زمین حاصل‌خیز و سرسبز این سرزمین زیبا، با شنی تانک‌های مهاجم شخم خورده و به‌جای گندم و گُل و صدای خنده کودکان، پوکه گلوله و مین‌های ضد نفر است که در دل خاک کِشت شده و جز صدای مهیب انفجار، پژواکی به گوشِ کر تاریخ نمی‌رسد. هیچ عبرت یا قضاوت درستی در کار نیست، و مطابق همه گذشته، آلزایمرِ اذهان هیپنوتیزم شده یا خودبرتر و باهوش‌تر پنداریِ دیکتاتورهای کُند ذهن، دورهای تسلسلِ حماقت‌های بعدی، بعدی و بعدی را رقم میزند. نه سرنوشت هیتلر و استالین و موسیلینی و بوش و صدام را کسی برای خود مرور می‌کند، و نه کتب تاریخ، مرثیه‌ای برای خودکشی‌هایِ مکرر عقلانیت می‌خوانند. انگار نه انگار! اینکه دلقک جهود و عروسک‌گردانان پس‌پرده مقصر اول بوده‌اند یا مجنونِ احیایِ تزاریسم و الیگارش‌های شرق، در برابر آنچه این دو ولادیمیر بر سر این کشور و مردم آن آورده‌اند، موضوعی‌ست حاشیه‌ای؛ برنده این نبرد، ابلیس و جنود شیطان بوده‌اند و بس. فرزندان انسان، چه روس، چه اوکراینی، فدای توهمات، خودخواهی‌ها، مرزبندی‌های کاذب، تمایلات شهوانی، پروتکل‌های احمقانه، خط‌کشی و اردوکشی‌های بی‌سرانجام و دورِ تسلسلِ زورآزمایی و تلاش برای کسب قدرت شدهاند. و آن‌طرف‌تر، مردم اروپا و چه‌بسا بعدتر آفریقا و آسیا، که آنها هم از سرقضا، انسان هستند، در آتش نفرت، کینه، حسادت، لجاجت، زورآزمایی، و سهم‌خواهی‌های شیطانی و امیال دست‌نیافتنی شیطان‌صفتان و ...، به مشقت افتاده و می‌افتند. برنده جنگ چند صدساله انسان علیه انسان، ابلیس بوده و بس؛ و فرزندان انسان، بر اثر تبعیت و حکمرانیِ کارگزاران شیطان، نوع بشر و هم‌نوعان خود را در آتش تباهی و دشمنی ازلیِ ابلیس، به نابودی کشانده‌اند؛ در زمینی که حداقل در چندقرن گذشته، حتی چند روزِ بدون جنگ و خون‌ریزی را سپری نکرده، و شاید از این‌رو ظلمات الارض (زمین تاریک) نام نهاده شده، یگانه راه رسیده به بهار صلح، نخست پی‌بردن و اذعان انسان به پیمودن مسیر انحرافیِ دوری از راه خدا و فرستادگان خداست، و پس از آن، گرویدن و تمنایِ عمومی همه مردم، برای یافتنِ انسان کامل، به‌عنوان منجی نوع بشر. مردم زمین بالاخره خواهند دانست که مسیر درست، اتصال دوباره زمین تاریک به نور و خورشید روشنی و گرمابخشِ آسمان است، اما تا رسیدن فهم جمعی به آن مرز کمال‌طلبی، چقدر فاصله باقی مانده، پرسشی‌ست که پاسخ آن شاید حتی برای منتظر اصلی هم چندان واضح و مشخص نباشد. و حوصله خدا بسیار است در تربیت انسان؛ یا در این عصر یخ‌بندانِ انسانیت، غول‌های یخی، گرگ‌های تیز دندان و سایه‌های شوم تباهی، تا سرحد انقراض نوع انسان، جولان خواهند داد، و یا انسان بالاخره به این فهم خواهد رسید که راهی جز بازگشت به خودِ واقعی خود، یعنی انسان کامل و اشرفیت مخلوقات ندارد!
