یادداشت #دامون_قنبرزاده درباره جشنواره فجر و حرف‌های #رضا_کیان | 🎭 گالری هنرمندان 🎬
یادداشت #دامون_قنبرزاده درباره جشنواره فجر و حرف‌های #رضا_کیانیان درباره تحریم نکردن جشنواره فجر
فردا جشنواره‌ی فیلم فجر کلید خواهد خورد. جشنواره‌ای که گفته بودم حالا بیش از سال‌های پیش سیمرغش بلورین نیست. دیروز، دبیر جشنواره، طی یک نشست خبری روی این نکته تاکید کرد که بحث فرش قرمز بیشتر جنبه‌ای «تیترخور» دارد و جشنواره باید با فرهنگ اسلامی هماهنگ باشد. اتفاقاً امسال بیش از هر زمان دیگری فرش «قرمز»، («قرمزِ پررنگ») نیاز است. فرشی که باید آن را در تمام محیط برگزاری جشنواره، در سالن‌ها و راهروها و همه‌جا پهن کرد تا حسابی در چشم حضار باشد. این «قرمز»ی نباید فراموش شود.
سعی می‌کنند با الفاظ همه‌چیز را عادی جلوه دهند اما خیلی خوب می‌دانند که هیچ‌چیز عادی نیست. از بس عادی نیست که حتی حرف‌های رضا کیانیان درباره‌ی قدرت تحمل مخالفین و به جشنواره نرفتن اما در عین حال تحریم نکردنش را تیتر می‌کنند و در سایت‌شان منتشر می‌کنند. حرف‌هایی که البته در ذات خود نشان‌دهنده‌ی «یکی به نعل، یکی به میخ» است و اصلاً اگر کمی به جمله‌های آقای کیانیان دقت کنیم، متوجه خواهیم شد بیشتر به نعل است تا به میخ! انتشار حرف‌های ایشان در سایت جشنواره‌ی فیلم فجر برای نشان دادن این موضوع که: «ما خیلی نقدپذیریم و ببینید که حرف‌های مخالفین را هم نشر می‌دهیم» خودش نشان‌دهنده‌ی غیرعادی بودن همه‌چیز است، وگرنه اگر عقل درست‌وحسابی‌ای وجود داشت چنین خبطی صورت نمی‌گرفت.
حرف‌های آقای کیانیان به‌تمامی در جهت منافع جشنواره و متعلقاتش است. بازی «من مخالف خودم را تحمل می‌کنم» نیز دیگر قدیمی و دستمالی‌شده است. قرار بود ایشان مثلاً در نقش مخالف جشنواره حرفی بزنند و حرف‌های‌شان انعکاس پیدا کند و به این شکل این پیام منتقل شود که: «ما خیلی گوگولی هستیم و مخالفت‌ها را تاب می‌آوریم». آقای کیانیان نقش خودشان را مانند همیشه خوب ایفا کردند اما بالا بروید و پایین بیایید، این‌ها همه نشان‌دهنده‌ی غیرعادی بودن جشنواره‌ی امسال است، حتی اگر دبیرش پشت میکروفن بنشیند و بگوید می‌خواهد «کشتی» را به ساحل برساند. آقاجان! کشتی به گِل نشسته است و خبر ندارید!
جناب دبیر می‌فرماید: «باید از حاشیه‌ها دور بمانیم». اما اتفاقاً همه‌چیز همان «حاشیه» است. حاشیه‌هایی که در واقع «متن» و «بطن» است. فرش قرمز اصلاً حاشیه نیست. از من می‌شنوید، اصل ماجرا همین است؛ فرش قرمزِ پررنگِ غلیظ را در سرتاسر مکان برگزاری جشنواره نصب کنید. وقتی راه می‌روید، روی آن قدم بگذارید. اجازه بدهید قرمزی‌اش چشم‌تان را بزند.»
