صفحه‌ی شعرِ فارسی

2022-07-05 16:44:40 پری ماه اعوانی.docx

#پریماه_اعوانی
#صفحه_ی_شعر_فارسی
@adabiateaghaliat باز کردن / نظر دهید

2022-07-05 16:43:37 #پریماه_اعوانی
#صفحه_ی_شعر_فارسی
@adabiateaghaliat باز کردن / نظر دهید

2022-07-03 10:20:52 نزد ما مرگ این باشد که هر چه جز معشوق باشد، از آن مُرده شود تا هم از معشوق زندگی یابد

#تمهیدات
#عین‌القضات


زخم بر عصب‌های شاخه بود
لب گزیده از درد
می‌گریختم از تلفّظی لرزیده‌
می‌گریختم از سر
به صورتی از بادِ تابستان وُ بوی عود
از رقص قطعات
بر پاره‌های فصل و حرکات استخوان
به چند تصویر مُنقش از تمهیدات
که می‌خواندم وُ
عین‌القضات را
مدام مویه می‌کردم
الغیاث
بر حاجت چکیده
از رفتار بومی انگشتانی
به گریه‌های بعدِ شفا و دوا بر کبودی نخاع
در خاک‌های دیگری
که بوی خون می‌داد‌‌ وُ
نمی‌کشت
می‌گریختم از بدویت علف
و چَرای یک عصرانه‌ی مفصل
در حنجره‌ی اتاق
باز خیسِ شاخه
که به تازیانه‌ی تنم
از حال می‌رفت
باز عتاب بر کهربای کُشنده
که از روشنِ موهاش
هزار نیزه باریدم
از زخمی که می‌زد
و نمی‌کشت
و دست که از طاقچه حلق‌آویز بود
به چشم‌های حلاج
می‌خواندم وُ نمی‌مرد
می‌خواندم وُ نمی‌کشت
بوی سوخته‌ی تن‌اش می‌آمد
رودی بودم از خاکستر وُ
می‌گریختم از هر شاخه‌ای
که زبان می‌گشود
رامِ چهره‌ی خودم بودم
یکی در میان ما به چشم می‌آمد
و دیگری عبارتی
که بر پوست خنج می‌کشید


#‌صوفیا_آهنکوب
#صفحه_ی_شعر_فارسی

@adabiateaghaliat باز کردن / نظر دهید

2022-07-02 11:50:27 اکفراسیس



برای آنکه هرگز ندیدمش
او
تراشه‌ای
از آتش بود
از او نسلی سـرازیر
به معابدِ بیگانه مـی‌آمد
چو مامورانِ عسل
در هشت‌گوشهاشان
وِردِ مَلَک: نفس
سخت و در قناره
که برابرش ایستاده بود؛
نمی‌آمد که نمیآمد
شعله‌ای میان او وُ چشمانت
اهرمی که ثقلِ جهانم در جا میـ...
که بندر کند هر کرانش را:

*
برج
هـا
معلق هم
چو فانوسـ
واره‌های سرگردان
از پیِ لَع ... نه!
لنگر انداختن
در گلوی سرمه کـشیـده کهکشان تا
به چشمت می‌افتد در براندازِ عکسی،
سُرونِ تابناکِ گوزنی،
تاجدارِ موسمی که می‌آمد
از دی ماهِ تازه حاصل— ای ماهِ قرن!
نورِ خیس‌هنگام را نقاره میزد:
آماجش شبکاله رویای بیگانگان
طلایه‌دارِ عمری که می‌آمد.

#آرسام_شمسی
#صفحه_ی_شعر_فارسی
@adabiateaghaliat باز کردن / نظر دهید

2022-06-19 21:34:00 ادبیات نه رواج‌یافته‌ی جامعه‌ی پریده‌رنگِ ناتوان از هر سوی رانده‌ی روحانیت است که دعاهاشان را در کلیساهای تهی سر می‌دادند و نیز نه بازیچه‌ایست برای آن برگزیدگان عزلت‌نشین ، گدایانِ شاخ مقواییِ بی‌‌رمق .


#جان_اشتاین_بک
هنگام دریافت جایزه‌ی نوبل


@eslmehranfar باز کردن / نظر دهید

2022-06-16 07:31:31 دیده ام و چون مسحورشان شده ام، علفی عجیب در ساختمان کلمه هام شدند. مثل آن علف هرز که یکدفعه روی پشت بام درمی آید. و فقط می شود گفت علف هرز است، بی هیچ دلیلی برای وجود داشتن.

- این را هم به من بگو، فرنگ با تو چه کرده، به تو چه داده که اینهمه شیفته ی آنی؟ این شیفتگی آیا فقط مربوط به نوع زیستن در آن دیار می شود، تا آنجا که در زمینه های دیگر دیده ام- مثلاً در نمایش- تو پرخاشجوئی خودت را با فرنگی ها و تظاهرات کاذبشان نشان داده ای، اما در شعر تو، با شعر تو و با آن جرثومه هائی که در درون تو حرکت شعری خون تو را متلاشی و متلاطم می کنند اثری نکرده اند؟ و اگر کرده اند چه گونه است؟

■ «همه اش رفتن» به من گفته است که راضی باشم به آنچه خداوند به من داده است، نه آنچه می توانستم از او خواسته باشم. جلای رفتن، یعنی بسته نشدن فقط به یک امکان، یعنی محدود نشدن فقط به یک خواست. آن وقت، وقتی می روی و همه چیزها به سوی تو می آید و مال تو می شود، اگر خودخواه نباشی درمی یابی که باید چیزهایی نیز از خودت به جا بگذاری. آن وقت است که دیگر پس از چندی فقط پرواز می شود، پر هم که نداشته باشی پس باید با حس بپری.
من آرام می شوم، وقتی فقط می گویم در تاریکی چشم هایم آن طرف خودم را می بیند. آن بالاها «او» که نشسته منتظر اولین افتادن ایمان من است. وقتی شهرها از تو می خواهند هر روز در لباسی دیگر باشی من در چمدانم فقط جامه یی را حمل می کنم که او بر تن من برازنده دیده و او بر تن من دوخته است.


1

از آستانه ی چاک
رگ خون می پراند تا ته
پاره ی دیگرش را نگه می دارد
بسته ی خود
خون
تا رگ دیگر نباشد زندانش
در تن

2

در آغوش تن تنی زخم
که می پیچد و می رویاند
علفی دیگر از شفاهاش
این جا که بیمار
در آغوش طبیعتی ست پر حادثه

3

از آفتابهاش آن دورتر
صدای یک آفتاب دیگر

می ایستاد وقتی
بلور می شکست هم که
درختی که توی آب
خم بشود
خودش را نگاه کند

4

هر چه گفتن از خمی ست
از ستاره ی شکسته تر

درماندن آهویی از دویدن
در دشت
در نگاه به ابری خم
روی ستاره یی مظلوم


#مجله_تماشا
سال دوم- شماره 91- آذر 1351

#صفحه_ی_شعر_فارسی
@adabiateaghaliat باز کردن / نظر دهید

2022-06-16 07:25:09 نیکی ها و بدیهای اخلاقی یا دوستی ها... در حالیکه دشمنیها، پرخاش ها، هجوم های تیموری و چنگیزی هنوز معنی نشده اند. تیمور کیست؟ به نظر تو خون ریزی احمق؟ یا چنگیز نیز... و نفرت من به زنم یا دوست پسر یا دخترم کی و در کدام شعر وصف شده...
ثانیاً، مگر آدمی موجودی ثابت، بی تحرک و آشتی ناپذیر، با پدیده های دنیاست؟ مگر جان شاعر نمی تواند مثل یک فیزیکدان، مثل جان اینشتین با ذرات جهان، پدیده های جهان و همه چیز جهان که دارد حرکت می کند، تغییر می کند، رخ عوض می کند و جان عوض می کند، سازگاری و همراهی یابد؟ و نهاد نمود تازه تری از خود بیرون بدهد. آیا تو واقعاً هنوز مثل- حتا پنج سال پیش عاشق شعری؟- آیا تو هنوز حقیقت ازلی را بدون در نظر گرفتن نسبیت اینشتین می اندیشی؟..

■ آدمی هیچ نیست جز در راه خدمت دادن به آن حقیقت برتر که موجب اوست. می دانی، در نسل تو این امید بود که چیزی از تاریکی، جز تاریکی، کشف شود. در ما فقط این هست که چیزهایی را، حتا فقط برای یادگاری هم که شده، حفظ کنیم. از تاریکی هم فقط تاریکی را.
حال دیگر «ارتباط» هزار معنی دارد- که گاه همان طور که گفتی دشمنی و پرخاش و گاه نفرت است. من همه ی این تظاهرات را چون به سوی واقعیت های روزانه هستند، که با روز دیگری عوض می شوند، گفتم که دوست ندارم. اما حقیقت، به هر دلیل و به هر گونه ی تظاهر، تکه یی از جان مرا می گیرد، تا تکه یی از جهان را دریافت کنم. خواستن من، در تغییرات شتابناک، معناهای دیگرگون دارند، اما حقیقت هستی من، همان سؤالهای سخت قدیمی طلبه هاست. همان که مرا آن قدر راضی کند تا باور داشته باشم «شاعران» همان «شاعر» است، که انسانها، همان انسان کامل است. یعنی تصویر من، یعنی تو. یعنی تو که می نویسی یعنی من که مسؤول شده ام. آن وقت دیگر همه چیزها به سوی دریافت یک حقیقت ازلی ست که فرسوده می شوند. اما باید مواظب بود، که آن دریچه که باز شده، بر اثر بی حرمتی آنچنان می شود که برای همیشه کور می شویم.

- پس معلوم شد که من نتوانسته ام منظورم را درست برسانم، تو با خنجر کلمات من به جان واقعیت افتاده ایی، به این نیت که من واقعیت را چیزی پایا، یا اصلاً چیزی دانسته ام، نه... منظورم از واقعیت حرکتهائی است به سوی حقیقت. مثل صدای نی که می خواهد به نیستان، یعنی به خدا برسد... این هم پوچ است؟

■ نه. این بیهودگی نیست. اینجاست که می خواهم بیشتر باور کنم، که همه ی شاعران فقط یک شعر را نوشته اند. و این هم دلیل آن می تواند برایم باشد که گاه گاه همراه «اسب سپید» تو متظاهرانه به سوی یک حقیقت مشترک دویده ام.

- من گاه، و چه بسیار، در شعرهای تو به وصف ها یا بهتر بگویم به اشاره هائی متجسم برخورده ام که بی تابم کرده است، یعنی نهایت باریک شدنهای یک شاعر را در اشیاء، در روابط اشیاء، به طور کلی، نشان داده است، اما در همان شاعر باز به بیانی رسیده ام که عادی یا فقط غیرعادی بوده است. چرا تو تداوم را در شعر حفظ نمی کنی؟ می دانی چه می گویم؟ فی المثل کنار دریا ایستاده ام مستغرق رنگ بازیهای خورشید در آبهای ناآرام و پر چال و چوله ی دریایم و مستغرق خود خورشیدم که زورقی پای برج نارنجی ملتهب آن می گذرد، یا متحیر آخرین لحظه های فرورفتن باروی نارنجی در آب، یا آخرین غلتش نارنجی بزرگ در خم افق هستم و باید در همان حالت فنا بمانم اما تو ناگهان از تپه ای نزدیک صدایم می کنی و می گوئی: آتشی ببین بچه ها چه خوب توپ می زنند، آی! گل زدند!
این تضاد را من باور کن دیده ام و اذیتم کرده، حیفم آمده و سرلجم آورده است، می دانی من می ترسم تو با آن «شعریت» فوق العاده ات- که در خونت است- دچار اسنوبیسمی بی هنگام یا بیخودی شوی.

■ در حاشیه ی فاجعه، دریافت من راضی نشده، من آنقدر به اعماق رفتم که حال دیگر به سختی از آن سطوح بسیار مهربان و پرفریب یادآوری می کنم.
تکه هایی از من در ترکیه، تکه هایی از من در ونیز و در سراسر فرانسه همیشه مرا خواسته اند. اما این جا، میان این همه خمی، نشسته ام که ببینم بعد چه می شود. پس من نتوانسته بودم، فقط داشتم کمی تکان می خوردم.
درین جایی که ازدواجهای موفق، می توانست حرکتهای بی وقفه ی نامه های عاشقانه را به سوی کنشی حقیقی منعطف کند، درین جایی که می خوانیم، عده یی از جوانها (یعنی من و دوستانم) فقط چون از هر کاری واخورده ایم به شعر رو آورده ایم در حالی که با منطق و دلیل مشابه، روآوری به هر عملی را می شود به پای واخوردگی گذارد، من نمی دانم جادوی آن علف عجیب کجایم را مسحور کرده، جز همه ی هستیم را، همه ی دلهایم را برای عشق و همه ی تصویرهایم را از جهان.
حالا می گویی، گاه لغزیده ام، من می گویم باور دارم که هنوز کامل نیستم که اگر بودم، بس شده بودم. اما این را هم بگویم که به دلیل فقط در یک راه مسافر بودن، حقیقتی تر از بسیاری دیگرم، و از همین تجربه های سرگردان است که همه ی آن تکه های دیگر راهم، که به تعریف بعضی دانشها زیبا نیستند باز کردن / نظر دهید

2022-06-16 07:24:40 دیداری با اسلام پور

از منوچهر آتشی



- اسلام پور، رک و راست بگو، این سروصداهائی که راه انداختی و از شعری که حرف زدی- شعری که پیش از سروصداها، بی هیاهو و بدون واسطه‏ای گفته بودیش و می گفتیش- منظورت چه بود، می خواستی مردم را متوجه جریان بخصوصی در شعر فارسی کنی یا خودت را- که فکر می کردی ناشناخته مانده‏ای معرفی کنی؟
چون یادم می آید تو- سالها پیش، پیش من- که دانشجوئی بودم می آمدی، شعر هم می گفتی خیلی راحت و ساده... و بعد با آن هیاهو، من راستش را بخواهی غافلگیر شدم.
■ تو همیشه می دانستی، و این راز تو بود. شاید هم این سرنوشت تو بود، که هیچ وقت از آن فرار نکردی. دانستن آن که چرا میان این دو راه، باید یکی را انتخاب کنی. که می توانست طبیعتاً بهتر از آن یکی نباشد. در این جا، «بهتری» حتماً «سرراستی» نیست.
من اما، از میان دو راه، گاه گاه، هیچ راهی را انتخاب نکرده‏ام. نشستم و به پلها نگاه کردم. و آن قدر هم نگاهم احساساتی بود، که مثل آنکه ازش گذشته باشم، آن طرف آب به گردش پرداختم. بعضی وقتها هم که به باغها رسیدم، نشستم و توی درختها دنبال آن سایه گشتم. من هنوز با یک شبح آن طرف همه‏ی چیزها یک دیدار خیلی ساده خواهم داشت که در آن صورت همه چیزهام گفته می شود. حضور من، به هر حال، حضوری حرفه‏یی ست. حرفه‏یی که همه‏ی مرا جواب می گوید، و در یافتن این جوابهاست که تکه هایی از من همیشه دلتنگ حضور من است و آن قدر که گاه ازین همه درهای بسیار باز نمی‏توانم بگذرم، در بسیاری جاها که گذشته ام، باقی می‏مانند.
در ارتباط من و جهان، اما همیشه وضوح مرا ترسانده است. پس طبیعی است اگر همواره نقابهام را بسیار خوب نگهداری کرده ام. از آن هیاهو که می گویی، آن سوی رابطه‏ی روح با طبیعت و جسم با جمع است. مثل پرتاب سنگ روی مرده های باستان، مثل افتادن یک زیبائی در بیهودگی است که صداش درمی آید، و صدای آن طرف یک صدای حقیقی، همیشه هیاهوست.
من همیشه باور می کردم که در آن روزهای خوب پر از لحظه، که تو را می دیدم باید چیزهای دیگری را ببینم. و حالا بیشتر دلم می خواهد وقتی کلمه هام همه‏ی لحظه هام می شود، تو باور داشته باشی که همه‏مان صدای یک ساز هستیم، که نواخته که شد دیگر از صدا نمی افتد، حتی هم اگر آن صداهای کناری بخواهند امنیت جسمانی‏اش را به یادش بیاورند- که هیچ وقت نداشته، که اگر داشت دیگر آن صدای ماورایی را آنقدر نمی شنید که همیشه خاموش بماند.

- در شعر تو چه عناصری- از شعر- بیشتر با روال کار تو و در خاتمه ی همه آنها با جان تو سروکار دارند؟ و آیا اصلا شعر با جان تو سروکار دارد؟ چه جوری؟ به تعبیر دیگر ساختمان یا معماری کلام که تو گاه به آن تکیه یا اشاره کرده ای حائلی بین تو و شعر تو نمی شوند؟
تو وقتی از معماری کلام حرف می زنی- که مبنائی از پیش دارد چرا که هر گونه رفتار با کلام به پیش زمینه ی عملی بستگی پیدا می کند- چگونه چنین معماری مرئی و مرتبی از شگفتیها و شگفتیهای درون شاعر می تواند نقش یا سایه ای دهد؟

■ وقتی فقط حقیقت بتواند مرا مفتخر کند، من از واقعیت همیشه به دور می مانم. واقعیت که می تواند همیشه معنی دیگری در آن یکی فرهنگ داشته باشد. حقیقت، اما، همیشه معنی دیگری در آن یکی فرهنگ داشته باشد. حقیقت، اما، همیشه مرا سرگردان خود کرده است. آن بالاها، من در گشت هایم صداش را بسیار شنیدم، که وقتی واقعا مطمئن شدم خودش است، دست که دراز کردم بگیرمش، به رفتاری پرخاشگر همیشه از من دورتر رفت. آیا همه ی فاجعه، گم کردن کلام نبود در پی معنا؟ اگر هم باور کنیم که درین جهان زیر آسمان همیشه تکرار شده، هیچ نویی نیست، آیا همه ی کوشش ها، دردناکتر نمی شود؟
سالها پیش گرسنگی بود و سالها پیش تر، خواستن رفتن پیش او. و حالا هنوز هم همینطور است. هنوز هم اگر به کامپیوترها طرحی از احساسات بدهیم، نمایی که به ما پیشنهاد می کند «عشق» است.
پس این که کدام سئوال کهنه تر و کدام جواب دردناکتر است، آیا نباید مرا به شک بیندازد؟
«معماری کلام» پیشنهاد ظرفیتهای بیشتر برای ذهن اوست که شعر مرا می خواند. و گفتن از حقیقت است، آن جا که به نفع یک لحظه ی هوشیاری زیبائی، همه ی معنا فقیر بشود. آن وقت تو آن قدر خودت را گفته یی که اصلا منظوری جز گفتن نداشته یی. و من که همیشه گفته ام «نه»، غمناکی انتخاب را می دانم. پس معنی من، همه ی آنها چیزی می شود که تو می خواهی باشد، یعنی که من به هر چه تو بخواهی، راضی هستم. تو که حتما تکه ی خوبی از «او»ی جهانی هستی.
و دراین جاست که اگر کلام را دوباره بیابیم، تن، از تنگی درمی آید چرا که همیشه ما حسی از تنگنا داشته ایم.
- پرویز، با این جوابت مخالفم. تو چنان حرف زده ای که اولا انگار تمام مفاهیم و حقایق روح و جان به این بزرگی بشر همان چند حالت و چند تظاهر درونی است، انگار فقط عشق است، درحالیکه نفرت، در خیلی جاها زیباتر ازعشق است و از آن حرفی به میان نیامده، یا
#صفحه_ی_شعر_فارسی باز کردن / نظر دهید

2022-06-08 13:45:21 «لَقلَقه»


به قدری بی‌حوصله‌ام که گویی
پیرٖ زنی فرتوتم
در انبار اداره‌ی ثبت ِ اسناد:

تق تق ِ عصا می‌آید،
تق تق ِ عصا با لَقلَقه‌ی دهان می‌آید
پیوسته عصا را،
با دهان
اشتباه می‌گیرم؛
زیرا همگان را در اداره‌ی ثبت اسناد وُ املاک
خواب می‌برَد،
از جمله‌ پیرٖ زنی فرتوت را
که مثل جانی خاء را می‌کِشد: خِ! خِ!
«او را می‌کُشم:
هه!
هه!»



به قدری بی‌حوصله‌ام که گویی
پیرٖزنی فرتوتم
در انبار اداره‌ی ثبت ِ اسناد:
به نوک انگشتانم فکر کنید!
تنها به نوک انگشتانم فکر کنید وُ بس!
زیرا در این اداره
که اداره‌ی ثبت اسناد وُ املاک باشد
تنها باید به نوک انگشتان فکر کرد؛
و اندیشیدن به لاله‌ی گوش
پالوده به گُل،
جزو منکرات است.



راست‌ام را بر چپ،
و چپ‌ام را بر راست‌ام دارم،
انگشت می‌رقصانم،
و رأس ساعت دو و نیم ظهر
گوش می‌خارانم
و پیوسته "خاراندن" را
با "خواراندن" اشتباه می‌گیرم،
زیرا همگان را در اداره‌ی ثبت اسناد وُ املاک
خواب می‌برَد،
از جمله‌ پیر زنی فرتوت را.





تق تق ِ دندان می‌آید؛
تق تق دندان با لقلقه‌ی زبان می‌آید،
با این‌حال همین‌جا، هنوز
روی چارپایه‌های انبار اداره
بر صندلی چرخداری
که هر چار چرخش مایملک دولت است
لای هزاران صفحه اسناد
بر صدارت قانون‌ام:

«هرگونه تغییر و تحریف یا سوء استفاده جرم است و مجرم تحت پیگرد قانونی قرار می‌گیرد.»




هنوز زنده‌اید!
نامتان در گرو ِ زنده‌هاست!
که در اداره‌ی ثبت اسناد وُ املاک
کارکنان گم می‌شوند؛   کاغذها نه
مشت‌ها معدوم؛   اثر انگشت‌ها نه
هنوز زنده‌اید وَ تحت پیگرد قانون
که پدرتان گفته بود:
«همه‌ی تبه‌کاران را
شخص آقای خامنه‌ای
با دست‌های سفید و معنوی‌‌اش
در سیاه‌چال می‌اندازد.»




آه شما چه بی‌حوصله‌اید،
چه ترسناکید
زیرا که همیشه
از دست‌های معنوی ترسیده‌اید
از دست‌های مهربان
از دست‌های لطیف
و خواهرتان یکبار در لاله‌هاتان
رازی را برملا کرد:
او گفت که دختر ِ مصطفوی است
و شروع کرد به خواراندن صفحات اول همه‌ی کتاب‌ها
و شما خواهرتان را در حمام زندانی کردید.
همه‌ی شما خواهرهاتان را در حمام زندانی می‌کنید،
زیرا پدرتان گفته است
که شخص آقای خامنه‌ای
همه‌ی حرامزاده‌ها را
در سیاه‌چال می‌اندازد.
و دست‌های پدرهاتان
که شبیه دست‌های پدرهای ملت‌ها بود؛
و سرانگشتانش،
که شبیه سرانگشتان پدر ملت بود؛
مدام بر زانو تکان می‌خورد
و می‌گفت که تبه‌کاران را،
شخص آیت‌الله خامنه‌ای
در زندان می‌اندازد.


#نسیم_توکلی


صفحه_ی_شعر_فارسی

@adabiateaghaliat باز کردن / نظر دهید

2022-05-23 13:25:08 #افسانه_نجم_آبادی

۴
با صورت‌هایمان خواب دشوار می‌شود، زندگی دشوار می‌شود،
صورت‌های خودسوزمان؛ بیماران روانی، که در سکوتی منسوخ فروریخته‌اند. کنار تخت‌هامان قرص‌های متوالی، و چشمانی که به دستگیره‌ی نقره‌ای چمدان زل زده است
که میان سفیدیِ مشمئزکننده‌ای زیباست، خوش‌تراش و موقر،
در جهانی که مدام فرو می‌ریزد
از نو برمی‌خیزد،
دوباره فرو می‌ریزد.

زن‌ها می‌آیند و می‌روند، چه خوب گفته بودی!
نویسنده‌ها آدم‌های قابل اعتمادی نیستند
و زن‌ها فصل‌به‌فصل دامن‌شان را بالا می‌گیرند و عبور می‌کنند از جهنم‌شان، با تاول‌هایی که روی تن‌شان نشسته است.
ما به اندازه‌ی کافی خودخواه نبوده‌ایم. همه‌ی تکه‌های‌مان را در جعبه‌های زیبا میان شما تقسیم کرده‌ایم.
بعد، انگار توی آب افتاده باشیم، دست‌وپا زده‌ایم که غرق نشویم.
برای همه است این‌ها؛ کسی بی‌نصیب نماند،
خانم‌ها، آقایان!
خواهش می‌کنم راحت باشید. ما هیچ‌ چیزمان به آدمیزاد نرفته. مثل درخت میان شاخ‌وبرگمان پنهان شده‌ایم. با باد خمیده می‌شویم، با باد راست می‌شویم.
و بعد دامن‌های سوخته‌مان را جمع می‌کنیم و به عبور فصل‌ها نگاه می‌کنیم.
به درخت انگور خمیده‌ای که منتظر هیچ‌کس نمی‌ماند.
چمدان‌تان فراموش نشود!
بازی دیگر تمام شده‌ست.

#زن‌_های_چهارفصل
#انتشارات_نصیرا
منتشر شده در بهار ۱۳۹۹

#صفحه_ی_شعر_فارسی #شعر_امروز_ایران #شعر_فارسی#شعر_افغانستان #شعر_معاصر #شعر_تاجیکستان#شعر_امروز


@adabiateaghaliat


#صفحه_ی_شعر_فارسی باز کردن / نظر دهید