این‌که سالی مان از این چرم خاطره‌دار به عنوان پارچه‌ی تاریک‌کن | اگر تو مرا نبینی
این‌که سالی مان از این چرم خاطره‌دار به عنوان پارچه‌ی تاریک‌کنِ دوربین استفاده می‌کند تا که هر وقت برای عکس گرفتن زیر آن می‌رود، در آن تاریکیِ آغوش مانند، بوی سگش و حضورِ سایه‌وارِ دوست‌داشتنی‌اش را نزدیک‌تر از جان، به خودش احساس کند، آیا هیچ معنای خاصی در خود پنهان ندارد؟ آیا همین سرنخ کوچکِ نمادین، ما را به ذهن مرگ‌اندیش او نزدیک‌تر نمی‌سازد؟ @agartomaranabini
