مذهبِ عشق
من از خیرِ مسلمانی گذشتم
خدایا کن مدَد کافر نمیرم
در این زندانِ کج فهمی خدایا
به اَحکامِ غلط عمری اَسیرم
نجاتم دِه از این جَهل و سیاهی
اَلا ای روشنی بَخشِ خَبیرم
من از قِلَّت ز تو کِثرَت پذیرم
اگر با تو شوَم عینِ کثیرم
صغیر هستم به مثلِ قطرهء آب
در اُقیانوسِ تو اُفتم کبیرم
خَمیرِ هستی اَم را مایه ای تو
حضور تو اگر نبوَد فَطیرم
مرا هستی تو اِکثیرِ جوانی
بدونِ تو صد اَلبتّه که پیرم
من آن خارَم که در صحرا بِرویَد
نشینم با تو چون ، مُشک و عَبیرم
ببار ای ابرِ رحمت بر دلِ من
که خُشکیده چو صحرای کویرم
مَباد هرگز بَرَم دستِ گدایی
به نزدِ ناکسان گرچه فقیرم
نمی اَرزَد همه دنیا به کاهی
گدای عشقِ مولای غدیرم
دلم را مذهبِ عشقِ تو کافیست
بجز تو سوی معشوقی نگیرم
بگو احسان که روی صفحهء عشق
غلامِ شاه و سرباز و وزیرم
نعمت الله احسانی بِنافتی (احسان)
۱۴۰۱/۳/۲۵-کیاکلا
ڪانالــ اهــورا
https://telegram.me/Ahurn60
