ميدانِ مين در زندگي‌هاي مشترک! وحشتناک است اين نموداري که پ | اخبار نیشابور
ميدانِ مين در زندگي‌هاي مشترک!
وحشتناک است اين نموداري که پلکان طلاق را تا 72 پله بالا برده است. من با ديدن اين نمودارو خواندن اين آمار که از ابتداي سال تاکنون 79260 ازدواج و 37701 طلاق ثبت شده است، بسيار ترسيدم. برخود لرزيدم از سيلي که بي‌مهار روي داده است. واقعا هراس انگيز است نموداري که سيستان و بلوچستان با بيش از 19 درصد نسبت طلاق به ازدواج در بهترين وضعيت است و ازسوي ديگر استان البرز با بيش از 72 طلاق به ازاي هر 100 ازدواج، فاجعه بارترين شرايط را دارد. واقعا داريم چکار مي‌کنيم؟ به کجا داريم مي‌رويم با اين موج براندازي که در زندگي‌هاي مشترک اتفاق مي‌افتد؟ فراتر از زلزله شبيه انتحار دسته جمعي است اين همه زندگي ويران. من در البرز و مازندران که با بيش از 69 طلاق به ازاي هر 100 ازدواج دارد، ناکازاکي و هيروشيما را مي‌بينم. آنجا دشمن بود و بمب اتم. اينجا چه بلايي نازل شده است که آمار طلاق اين همه بالا مي‌رود؟ بيچاره جوانان. بيچاره‌تر پدر و مادراني که دختر و پسر خود را به خانه بخت مي‌فرستند و فردا بايد شاهد بازگشت آنان باشند. واقعا ويران‌کننده است اين خبرها. مسئولان محترم تکاني در ذهن و دل شان نيفتاد آيا؟ فکر نمي‌کنند بايد کاري بکنند؟ هيچ اتهامي را متوجه خود نمي‌دانند در اين شرايط؟ من شهروند عادي مي‌پندارم اگر بتوانيم زندگي‌ها را پايدار کنيم، فرزندآوري هم شکل مي‌گيرد. مديران محترم به ضرورت حفاظت از زندگي‌هاي مشترک موجود فکر نمي‌کنند؟ حرف ميليون‌ها جواني که به جبر روزگار، از سن ازدواج گذشته‌اند نيست. سخن از جواناني است که همت کرده و شاخ غول را شکسته و ازدواج کرده‌اند. چرا عرصه زندگي براي فرزندان‌مان شبيه ميدان مين شده است که هر لحظه تلفات مي‌گيرد؟ فکر مي‌کنم مشوق‌هاي - کم بازده - فرزندآوري را اگر هزينه نگهداشت زندگي‌هاي مشترک کنيم نتيجه بهتري خواهيم گرفت. هم پيوند‌ها ناگسستني خواهد شد و هم فرزنداني زاده خواهند شد که آن پيوند را قوام خواهند بخشيد و هم سازنده فرداي وطن خواهند شد. زندگي‌ها که بماند، فرزندان خواهند آمد و "سياه چاله جمعيتي" به عنوان يک ابربحران، مديريت خواهد شد اما وقتي نرخ طلاق به حدود 48 درصد مي‌رسد، نرخ باروري 1.6 که امروز داريم هم به يک آرزو تبديل خواهد شد. به واقع ما الان گرفتار ابربحران افزايش طلاق هستيم. از دل اين هم چند ابربحران ديگر بيرون خواهد آمد. نتوانيم زندگي‌ها را نگهداريم، افزايش نرخ باروري هم محال خواهد بود. اين را اول بايد چاره کرد و الا در بيچارگي زندگي‌هاي ويران شده، بچه‌اي به چاره سازي، زاده نخواهد شد. به امروز ايران فکر کنيم. هرچه در توان داريم براي رونق زندگي مردم بگذاريم. مشکلات اقتصادي و معيشتي که برطرف شوند، زندگي‌هاي مشترک هم با فرزندان بيشتر گره محکمتر خواهند خورد. چنين باد ان‌شاالله.
